Bernard Hammelburg | BNR

Trump en zijn Iraanse collega Rouhani spelen een raar kat- en muisspel. Dat vindt Suzanne Veldhuis, en zij stelde de volgende vragen: 1. Eerst scholden Trump en Rouhani elkaar uit voor rotte vis, en nu wil Trump wel een ontmoeting. Waarom is hij van gedachte veranderd? Je kunt zeggen: het is dezelfde tactiek die hij op Noord-Korea heeft toegepast. Eerst tekeer gaan tegen Kim Jong-un, en toen een ontmoeting. Trump zegt zelf: ik wil best praten, zonder voorwaarden vooraf. Het kan ook zijn dat hij Iran in een hoek wil manoeuvreren. Als Rouhani zon ontmoeting blijft weigeren, bewijst hij in Trumps ogen Trumps gelijk: Iran deugt niet. Als Rouhani wel hapt, komt hij in conflict met de echte baas van Iran, ayatollah Khamenei. 2. Rouhani heeft meteen nee gezegd. Waarom? Hij heeft een goed argument: eerst moet Amerika het besluit om uit de Iran-deal te stappen terugdraaien. Want waarom zou ik met een land praten dat zo onbetrouwbaar is dat het uit een internationale overeenkomst stapt? Maar als Trump opnieuw zon signaal afgeeft, is het de vraag of Rouhani nee kan blijven zeggen. 3. Is er iets om over te praten? Nauwelijks. Amerika zegt: er moet een nieuwe deal komen, waaronder ook raketten vallen, en die voor veel langere tijd geldt. Amerika wil ook dat Iran zich terugtrekt uit Syrië en de financiering en bevoorrading van Hezbollah stopzet. Dat lijkt allemaal onbespreekbaar voor Iran, maar als Trump bijvoorbeeld volledig herstel van de betrekkingen en opheffing van de sancties in het vooruitzicht stelt, weet je het maar nooit. 4. Hoe denkt het Iraanse volk erover? Iraniërs hebben, afgezien van de politiek, bewondering voor Amerika en willen best betere betrekkingen. Onder sommige jongeren leeft de gedachte dat de driftkikker Trump de juiste man is om de bejaardenclub die het land regeert op de knieën te krijgen. Maar het is een misverstand om te denken dat de Iraanse oppositie de Islamitische Revolutie wil afzweren. 5. Wat betekent het allemaal voor Europa? Europa deelt de Iraanse verontwaardiging over het afbreken van de nucleaire overeenkomst. Maar wat de Iraanse invloed in Syrië en de steun aan Hezbollah betreft, zijn de meeste EU-landen het met Trump eens. Wat dat betreft was die opening van Trump al dan niet gemeend best een handige zet. Europa draait nu toch een beetje in zijn richting. Dank, Suzanne Veldhuis. In de Wereld volgens Hammelburg beantwoord ik elke zaterdag vijf vragen over een internationaal thema. Hebt u een onderwerp? Stuur dan een mail naar onlineredactie@bnr.nl. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Voorafgaand aan het WK in Rusland trok de bond zich niets aan van het Russische wangedrag, bijvoorbeeld in Oekraïne, of van de bewijzen dat het stadion in St. Petersburg gedeeltelijk was gebouwd door Noord-Koreaanse slaven. Sommige regeringsleiders zagen af van een bezoek aan het WK, maar bij de finale zat de Franse president Macron braaf naast Vladimir Poetin op de tribune. Slaven? De Krim? Trollen? Kom op, zeg, nu even niet, het ging om het voetbal, en die Poetin had het allemaal toch maar mooi geregeld. Feilloze organisatie, schitterende beelden, spannende wedstrijden toch? Qatar is pas in 2022, en al jaren weet de hele wereld hoe krankzinnig die keuze is. Hartverscheurende verhalen over gastarbeiders, vooral uit India, Bangladesh en Nepal, die bij bosjes sterven bij de aanleg van de stadions omdat ze zich in de hitte letterlijk doodwerken, leidden tot onderzoeken en publicaties, maar zonder consequenties. Ingenomen paspoorten, hongerloontjes, gebrek aan water, doorwerken in temperaturen rond de 50 graden, ook dit alles is slavenarbeid. Klaarblijkelijk kan een WK-stadion alleen met slaven worden gebouwd. Sony haakte om die reden af als hoofdsponsor. Nu zijn er serieuze aanwijzingen dat Qatar het WK binnen heeft gehaald door voormalige CIA-agenten en een PR-bureau in te huren, met als opdracht het verspreiden van negatieve fake-verhalen over Australië en de Verenigde Staten, de belangrijkste concurrenten. Als de verhalen uit de Britse Sunday Times kloppen, was het een campagne waaraan Rusland, met zijn beïnvloeding van de Amerikaanse verkiezingen, nog een puntje kan zuigen. Maakt het allemaal iets uit? Ontwaakt het collectieve geweten van de wereld uit zijn lethargie? Natuurlijk niet. Het bolwerk van dubieuze, ranzige, megalomane Fifa-mannen heeft het repertoire aan antwoorden al klaar. Corruptie? Fake-propaganda? Mensenrechten? Slavernij? Allemaal niets van waar, en als het wel waar is, grijpen we in. Want we zijn keurige bobos, en het gaat om maar één ding: voetballuh! In De Wereld volgens Hammelburg beantwoordt Bernard Hammelburg elke zaterdag vijf vragen over een internationaal thema. Heb je een onderwerp voor hem? Mail BNR.See omnystudio.com/listener for privacy information.

We horen de laatste tijd weinig over Jared Kushner, de schoonzoon van Donald Trump. Dat viel Xander van Rinkhuyzen open hij stelde de volgende vragen: 1. Is Kushner in de schaduw terechtgekomen? In Amerika blijft hij stevig in het nieuws. De Democratische Partij wil hem voor de rechter dagen wegens zijn rol in het Ruslandschandaal. Maar de Geheime Dienst, die zijn appartement in New York bewaakt, belet alle deurwaarders toegang, zodat zij geen dagvaarding kunnen bezorgen. Aangetekende post wordt ongeopend teruggestuurd. Een ander relletje: bewoners van een sociaal woningcomplex klagen dat het familiebedrijf Kushner Vastgoed ze uit hun huizen treitert door een voortdurende, oorverdovend lawaaiige verbouwing. Hun goedkope huurflats worden dan voor miljoenen verkocht. 2. Waarom leunt Trump zo op hem? Kushner is niet alleen getrouwd met zijn favoriete dochter Ivanka, maar komt ook uit de vastgoedwereld. Trump vertrouwt Kushner, die niet voor niets zijn kantoor vlak naast de Ovale Kamer heeft. Hij is het brein achter de online en sociale media-activiteiten. Dus al dat getwitter, dat was een idee van Kushner. In feite was hij de manager van de campagne, bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de keuze van Mike Pence als vicepresident. 3. Heeft hij specifieke taken? Hij een manusje-van-alles, maar heeft inderdaad specifieke taken. Hij staat aan het hoofd van het innovatieteam, dat de Amerikaanse ICT-sector ondersteunt, maar ook helpt zoeken naar een oplossing voor de massale opiumverslaving. Hij onderhandelde met Saoedi-Arabië over een wapendeal van meer dan honderd miljard dollar. En hij is de officiële Midden-Oosten-onderhandelaar. 4. Over zijn rol als Midden-Oosten onderhandelaar horen we wel eens iets, maar wat stelt het voor? Volgens mij niets. Hij zegt dat hij op het punt staat een plan te presenteren, maar wat dat inhoudt weet niemand. Volgens Israëlische en Palestijnse bronnen wil hij dat Israël een paar nederzettingen ontruimt, dat een toekomstig Palestina volledig wordt gedemilitariseerd en dat Hamas meepraat op basis van erkenning van Israël. Niets nieuws, en niet haalbaar. 5. Hoe zit het met Kushner en het Ruslandonderzoek? Hij maakt er geen geheim van dat hij invloedrijke Russen heeft ontmoet die hem hadden beloofd met belastende informatie over Hillary Clinton te komen. Dat was volgens hem een smoes en er kwam niets uit, en dus heeft hij het laten lopen. Het Ruslandonderzoek kijkt naar de vraag of het illegaal was, en of Trump ervan wist. Mijn indruk is dat het antwoord nee is. Dank, Xander van Rinkhuyzen. In de Wereld volgens Hammelburg beantwoord ik elke zaterdag vijf vragen over een internationaal thema. Hebt u een onderwerp? Stuur dan een mail naar onlineredactie@bnr.nl.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Donald Trump en zijn Iraanse collega Hassan Rouhani proberen met opgewonden oorlogsdreigementen de wereld de stuipen op het lijft te jagen, maar het wil niet erg lukken. De financiële markten en de oliehandel uitstekende indicatoren trekken een lange neus. En gelijk hebben ze, want er komt geen oorlog. Hier komen de redenen. 1. in 1980 begon Iraks Saddam Hoessein een oorlog tegen Iran, die acht jaar zou duren, miljarden kostte, een half miljoen slachtoffers maakte en eindigde in remise. Iran weet dat het, als het tegen Irak al niet kon winnen, nooit het militair kolossale Amerika kan verslaan. 2. Dat militair kolossale Amerika begon in 2001 en 2003 oorlogen tegen Afghanistan en Irak, die nog steeds woeden. Er sneuvelden 7.000 Amerikanen en minstens een half miljoen Afghanen en Irakezen, en de oorlogen hebben zeker zes biljoen dollar gekost. Amerika heeft, na die twee verloren oorlogen, noch de militaire slagkracht, noch het geld, noch het politieke draagvlak om een robbetje te gaan vechten met Iran. 3. Trump wil Iran economisch isoleren, vooral door Europa te verhinderen handel te drijven en olie te kopen. Maar de grootste olieklanten van Iran zijn China, India, Zuid-Korea en Turkije, en die vinden gegarandeerd middelen om te blijven importeren. 4. Iran wil Europa onder druk zetten om, tegen de wil van Trump in, de nucleaire deal in stand te houden. Dat gaat niet lukken, want Europa heeft geen mogelijkheden om substantieel zaken met Iran te doen buiten de Amerikaanse sanctietentakels om. 5. Iran zint, als er oorlog komt, op wraak door, samen met Hezbollah, Israël aan te vallen. Dat is een scenario waarvan Rusland huivert, want dat leidt tot een conflict met Iran over de zeggenschap in Syrië. Iran kan niet én een oorlog met Amerika, én met Israël, én een conflict met Rusland aan. Kortom: er gebeurt niets. Ja, in Iran blijft het vrijdaggebed eindigen met de kreet dood aan Amerika, dood aan de zionisten. En vanuit het Witte Huis blijven Trump & Co Iran misdadigers en maffiosi noemen. Maar de moeder van alle oorlogen? Daar zijn Iran en Amerika simpelweg niet toe in staat. Stelletje rellerige sociopaten zijn het, die Trump en Rouhani. See omnystudio.com/listener for privacy information.

1. Wat beweegt de leiders? Sergei Lavrov, de Russische minister van buitenlandse zaken, noemt het de multipolaire wereld. Amerika is niet meer de enige grootmacht, Rusland en China zijn dat nu ook. Daar kan hij best gelijk in hebben. Trump heeft geen zin meer om Europa militair en politiek overeind te houden. Poetin ziet een verenigd, sterk Europa als een bedreiging en zaait graag tweespalt. China ziet grote investeringen in Europa als een kans om beide rivalen de loef af te steken. Economisch ziet iedereen momenteel iedereen als concurrent, niet als partner. 2. In hoeverre worden zij gedreven door hun achterban? Dat speelt zeker een rol. De aanhang van Trump vindt dat Amerika door Rusland, China en Europa op achterstand is gesteld. Vandaar de tarieven tegen Europa en China, en vandaar de minachtig voor de NAVO-partners die weinig in defensie steken. De Russen voelen zich traditioneel bedreigd door Europa, en met de EU en de NAVO aan de grens, speelt Poetin op die gevoelens in. Xi Jinping, de Chinese leider, wil simpelweg macht, vooral economisch. Dat spreekt de Chinese burger aan, en daarmee verstomt een beetje de interne oppositie. 3. Versterken deze acties elkaar? Ik denk van wel. Het innemen van eilandjes door China in de Zuid-Chinese Zee, de annexatie van de Krim door Rusland, de Amerikaanse tarieven dat alles zet de relatie enorm op scherp, vooral omdat we te maken hebben met drie behoorlijk megalomane leiders. 4. Wat zijn de gevolgen, vooral voor Europa? Defensie-expert Frank van Kappen heeft het over een nieuw Jalta. Hij refereert aan de conferentie aan het eind van de Tweede Wereldoorlog, toen de Sovjet-Unie, de Verenigde Staten en Groot-Brittannië, de wereld verdeelden vooral Europa. Europa dreigt nu haar invloed in Oekraïne, Georgië, en de kleine staatjes in die regio kwijt te raken aan Rusland. China blijft azen op hegemonie in de Zuid-Chinese Zee. 5. Gaan ze, geheel of gedeeltelijk, slagen? Dat hangt af van die andere grootmacht, die het allemaal laat gebeuren door gebrek aan eenheid: Europa. Een vuist maken tegen de Chinese zijderoutes is best mogelijk. Rusland blokkeren in Oost-Europa kan ook beter. Amerika afremmen in een handelsoorlog ook dat kan best. Maar de Europese landen denken niet aan Europe First, maar aan hun Germany First, France First en The Netherlands First. Daardoor zijn wij de verliezers. Dank, Edwin Valstar. In de Wereld volgens Hammelburg beantwoord ik elke zaterdag vijf vragen over een internationaal thema. Hebt u een onderwerp? Stuur dan een mail naar onlineredactie@bnr.nl.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Aanleiding voor de verontwaardiging was dat Trump de FBI voor aap heeft gezet door Poetin te geloven over diens bewering dat de Russische staat niets weet van inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. Achteraf zegt Trump: ik heb me versproken. Ik zou zeggen: goedemorgen, Pinoccio. Poetins woordkeus is overigens fascinerend: de Russische staat weet van niets. Dat zou strikt genomen best eens kunnen, want er zijn goede aanwijzingen dat de ondermijning van de Amerikaanse verkiezingen, maar ook de gifgasaanval op een oud-spion in Engeland, het werk is van oud-KGB- en GRU-agenten, die formeel niet voor het Kremlin werken. Maar daar gaat de verontwaardiging niet over. Voor het oog en oor van de wereld, sprak Trump zijn eigen inlichtingendiensten tegen. Knuffeltje voor Vladimir, trap in het scrotum van de FBI-baas. Kaakslag voor de bondgenoten. Verontwaardiging, dus. Ja, NAVO-bondgenoten zijn wanhopig. Ja, de Democratische oppositie is in rep en roer. Ja, een aantal prominente Republikeinse partijgenoten van Trump is verbijsterd. Maar iedereen die Trump volgt, weet dat hij altijd in de eerste plaats praat tegen zijn eigen achterban. Die heeft lak aan Washington, de NAVO en de EU, en buitenlandse politiek interesseert ze geen zier. Die Poetin zal wel niet deugen, maar kom op, zeg, zand erover. Rusland is toch een vijand? Rusland heeft toch de Krim ingepikt? Ja, dat zal best, maar zoals Poetin zegt: dat verandert niet meer. En wat kan het de Trump-kiezer schelen? Rusland heeft toch de verkiezingscampagne gehackt? Nou en? Poetin zei op de persconferentie zelf dat hij hoopte dat Trump zou winnen, en als de Russen Hillary een hak hebben gezet des te beter. Poetin drinkt geen alcohol - Trump trouwens ook niet - maar reken maar dat in het Poetin-kamp de kurken van de champagneflessen knalden. Hoewel Poetin als geen ander begrijpt hoe krachtig de steun onder de Trump-aanhang is. Hij moet het in zijn eigen land immers van hetzelfde soort kiezers hebben, die het stelselmatige afbreken van de liberale samenleving, de teloorgang van de internationale rechtsorde en de minachting voor doodgewoon burgermansfatsoen een zorg zal zijn.See omnystudio.com/listener for privacy information.

1. Het inreisverbod wordt moslimban genoemd. Is dat terecht? Strikt genomen niet. Het gaat om Iran, Libië, Syrië, Jemen, Somalië, Venezuela en Noord-Korea. In die laatste twee landen moet je moslims met een loep zoeken. Toch hebben de critici een punt, want Trump zelf heeft het begrip moslimban geïntroduceerd, al tijdens zijn verkiezingscampagne. En zijn achterban ziet het wel degelijk als een middel om moslims te weren. 2. Waarom steunt het Hooggerechtshof Trump? Heel simpel: volgens de immigratiewet van 1952 mag de president burgers uit bepaalde landen de toegang ontzeggen, als hij gevaren ziet voor de nationale veiligheid. Trump heeft een fout gemaakt met de term moslimban, en in het vonnis van het Hooggerechtshof krijgt hij daarover dan ook een standje. Maar, zegt het hof, dat doet niets af aan het presidentiële recht om vreemdelingen te weigeren. 3. Trump heeft het over veiligheid en terrorisme. Heeft hij een punt? Wat het terrorisme betreft betwijfel ik dat, want Amerika is extreem streng met de inreisregels. Veiligheid is wat anders. Het idee van landen op een zwarte lijst is niet van Trump, maar van Obama. De redenering was: met een aantal van die landen hebben we geen betrekkingen, en met de regeringen en luchthavens in die landen kun je geen afspraken maken om paspoorten, visa en bagage te controleren. Obama heeft het plan nooit uitgevoerd, misschien omdat hij bang was voor antimoslim te worden gezien. Trump vindt het prima als hij voor islamofoob wordt versleten. 4. Alexander Pechtold zegt: de moslimban is in strijd met de Nederlandse grondwet, en dus moeten we de Amerikaanse immigratiedienst verhinderen om op Schiphol te gaan controleren. Heeft hij gelijk? Dat betwijfel ik. Officieel is het geen moslimban, maar een inreisverbod dat volgens de hoogste rechtsinstantie voldoet aan de Amerikaanse wet. Pechtold zegt: in elk geval moeten wij er op Nederlands grondgebied niet aan meewerken. Maar Amerika heeft paspoortcontrole en douane in zes landen, waaronder Canada, Ierland en jawel Aruba. Dat maakt echt deel uit van het Koninkrijk der Nederlanden. Als oud-minister voor Koninkrijkszaken moet Pechtold dat toch weten, zou ik zeggen. 5. Wat kan ons die Amerikaanse paspoortcontrole eigenlijk schelen? Heel veel. Voor wie wel eens naar Amerika reist betekent het niet meer in die gruwelijke rijen staan bij aankomst. Voor KLM is het goud waard, want heel veel buitenlandse passagiers reizen via Schiphol naar de VS. Amsterdam wordt dan veel aantrekkelijker als overstapplaats. Dank, Joan Somes. In de Wereld volgens Hammelburg beantwoord ik elke zaterdag vijf vragen over een internationaal thema. Hebt u een onderwerp? Stuur dan een mail naar onlineredactie@bnr.nl See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wat wil May? Een overeenkomst met Brussel om de douane-unie en het verkeer van goederen in gewone taal: vrijhandel voort te zetten. De feitelijk allang vleugellamme Brexit-onderhandelaar David Davis en de bombastische blaaskaak Boris Johnson konden daar niet mee leven. Dan wordt Groot-Brittannië een soort kolonie van Europa, vinden zij, en dat blokkeert Britse handelsverdragen met bijvoorbeeld de VS en China. Ook twee vicevoorzitters van Mays Conservatieve Partij traden gisteren af. De Brusselse gevestigde orde morde al meteen, want Mays plan zou betekenen dat de Britten de krenten uit de pap halen, de lusten van het EU-lidmaatschap behouden en de lasten ontlopen. Het zou een zachte Brexit worden, en niet een harde Brexit, dus de opgestoken middelvinger naar Brussel van Boris Johnson en consorten. De EU zou kolossale concessies moeten doen, want als de Britten mee blijven doen zonder mee te doen, is dat voor Brussel heel moeilijk verteerbaar. Maar nu even praktisch. Voor de Europese landen, en in elk geval voor het bedrijfsleven, is een voortgezette douane-unie zeer wenselijk. Voor een land als Nederland, dat zich enorme zorgen maakt over de dreiging van verstoorde handel met het Verenigde Koninkrijk, is het even slikken, maar uiteindelijk gunstig. Eurosceptici, die de EU hooguit willen zien als een groep landen met goede economische banden, krijgen in feite hun zin, en kunnen zon Brexit-model kopiëren voor hun populistische campagnes in eigen land. Al spreekt Thierry Baudet, die ik erover belde, mij tegen. Hij blijft een Johnson-fan en ziet Theresa May in het ravijn tuimelen. Een harde Brexit dus. Hoe dan ook: alles staat of valt met de reactie van de 27 EU-landen op het voorstel van May. Zegt Brussel keihard nee, of bijt het door de zure appel heen en zegt iets waarop we al bijna twee jaar wachten: laten we praten?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Amerika is met veel ophef uit de VN-Mensenrechten Raad gestapt. Herman Sanders stelde de volgende vragen: 1. Waar maakt Amerika zich zo druk om? Er is een aanleiding en een oorzaak. Aanleiding is dat Israël en de Palestijnse gebieden als enige kwestie vast op de agenda staat. Er zijn meer anti-Israëlische resoluties aangenomen dan over de rest van de wereld bij elkaar, dus meer dan Noord-Korea met zijn slaven, Syrië met zijn chemische wapens, Saoedi-Arabië met zijn openbare onthoofdingen. Oorzaak is ergernis over de samenstelling van de Raad. 2. Wat doet de Mensenrechten Raad? De 47 wisselende leden spannen zich in om specifieke problemen onder de aandacht te brengen, bijvoorbeeld de oorlog in Syrië. Veel invloed heeft de Raad niet, want aanbevelingen, veroordelingen en resoluties zijn niet bindend, zoals bij de Veiligheidsraad. Toch doet de raad best goed werk, bijvoorbeeld in de strijd voor homos, lesbiennes en transgenders. De fans van de Raad zeggen altijd: hier heb je tenminste een wereldplatform waar lastige themas besproken kunnen worden. De tegenstanders zeggen: het is alleen maar hete lucht met een politiek geurtje. 3. Wat is de Mensenrechten Commissie van de VN? Die is sinds 2006 ter ziele. Interessant verhaal: in die tijd zaten zoveel keiharde dictaturen in die Commissie, dat een aantal voornamelijk westerse landen besloot met een schone lei te beginnen en de Commissie te vervangen door de Raad. Inmiddels herhaalt de geschiedenis zich. Er zitten landen in als Saoedi-Arabië, Qatar, de Golfstaten, Rwanda, de Filippijnen, Afghanistan, China, en nog zon rijtje landen waar mensenrechten met voeten worden getreden. Dus ja, het is een dubieuze club. 4. Wat kost de Mensenrechten Raad? Ongeveer 20 miljoen euro per jaar. De raad heeft een kantoor in Genève, met een vaste ambtenarenstaf. In die kosten is niet meegerekend wat de 47 lidstaten uitgeven aan hun eigen permanente vertegenwoordigers in Genève. Het totaal zal niet veel lager zijn dan de kosten van de Raad zelf, dus in totaal praat je al gauw over 40 miljoen euro. 5. Heeft Trump dus gelijk dat hij eruit is gestapt? Wat de hetze tegen Israël betreft, heeft hij absoluut gelijk, daarin spreekt eigenlijk niemand hem tegen. Maar andere landen vinden dat je beter lid kunt blijven van een omstreden organisatie om van binnenuit je punt te maken, dan eruit te stappen en aan de zijlijn te staan. Dank, Herman Sanders. In de Wereld volgens Hammelburg beantwoord ik elke zaterdag vijf vragen over een internationaal thema. Hebt u een onderwerp? Stuur dan een mail naar onlineredactie@bnr.nl See omnystudio.com/listener for privacy information.

Schotland zou kunnen kiezen voor onafhankelijkheid, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Noord-Ierland probeert op de grens met Ierland een gezamenlijk douanegebied op te zetten, of desnoods te kiezen voor hereniging met Ierland. Dat is voor de Protestantse Unionisten vloeken in de kerk, maar het kan. Gibraltar, nog geen zeven vierkante kilometer, aan de zuidpunt van Spanje, zit met de handen in het haar. Sinds de 18e Eeuw, toen de rots, mede met Nederlandse militaire steun, een Brits gebiedsdeel werd, heeft Spanje van alles geprobeerd om de Britten weg te pesten. In 1969 probeerde Franco het met een heuse blokkade, die heeft geduurd totdat Spanje in 1986 lid werd van de EU. Vanaf die tijd proberen de Spanjaarden het met het eindeloos ophouden van het grensverkeer, soms wel acht uur, en met politieke druk. Of door toeristen te straffen, die ten onrechte denken EU is EU, dus geen douane, in het vrijhandelsstaatje sigaretten, kleding, cosmetica of juwelen kopen, en dan bij de grens worden gepakt voor BTW en invoerrechten. Gibraltar zit niet in de douane-unie. Van de ruim 30.000 inwoners stemde 98 procent in een referendum om Brits staatsburger te blijven, en wat later 96 procent tegen de Brexit. Dagelijks komen 13.000 vreemdelingen, waarvan 8.000 Spanjaarden, de grens over om te werken in de lucratieve verzekerings- en bankensector, of voor s wereld grootste online casinos. Het ministaatje is de op een na grootste werkgever in het eraan grenzende Andalusië. Vrijwel alle goederen en diensten komen uit Spanje. Als de Britten en Spanjaarden, die elkaar in de kwestie-Gibraltar rauw lusten, geen oplossing vinden, dreigt de rots te worden afgesloten. Aanvoer moet dan via de lange zeeroute vanuit Groot-Brittannië komen, of uit Noord-Afrika. Of via het mini-vliegveldje, waarvan de startbaan dwars over de autoweg loopt. Nauwelijks een piep uit Londen. Klaarblijkelijk zal het Boris Johnson en de Brexit-kliek allemaal een zorg zijn.See omnystudio.com/listener for privacy information.