Bernard Hammelburg | BNR

Soms kunnen mediamomenten de geschiedenis in ons collectieve geheugen beitelen. Het  ‘ijzeren gordijn,’ voor het eerst gebruikt door Churchill in een toespraak, het naakte meisje in Vietnam, op de vlucht voor een napalmbombardement, het dode Syrische jongetje op een Turks strand. Een foto, een citaat, een fragment – het zijn de illustraties van de geschiedenis.  In de jaren ’60 was Walter Cronkite, de presentator van het TV-journaal van het Amerikaanse CBS, de meest vertrouwde nieuwsbron. Na het voor de Amerikanen dramatisch verlopen Tet offensief, in 1968 in Vietnam, maakte hij een documentaire van een uur, waarin hij concludeerde dat Amerika met een verkeerde oorlog bezig was, die gedoemd  was een patstelling te worden. President Johnsons commentaar: ‘Als ik Cronkite heb verloren, heb ik het Amerikaanse hartland verloren.’ Het zou nog tot 1975 duren voordat de Amerikanen Vietnam verlieten, minus de 58.000 soldaten die er waren gesneuveld.  De New York Post, een tabloid, populair en pro-Republikeins, maakte deze week naar analogie van Johnson een grap: ‘Als Biden Scarborough heeft verloren….’ Joe Scarborough, voormalig Republikeins Congreslid, en de lieveling van miljoenen Democraten, presenteert op het pro-Democratische, pro-Biden kabelnieuwsstation MSNBC het ochtendnieuws. Hij kwam met een snoeiharde aanval op Biden, ‘die zich mompelend en stuntelend probeert te redden’ uit wat door een TV-verslaggever ‘garage-gate’ wordt genoemd: de vondst van vertrouwelijke documenten, eerst op zijn oude kantoor, en vervolgens thuis, in zijn garage, uit de tijd van zijn vicepresidentschap. Dat is verboden, die documenten moeten volgens de wet naar het Nationaal Archief. Het Witte Huis staat, begrijpelijk, in de alarmstand.  Bij Donald Trump thuis zijn zo’n 300 documenten gevonden. Er zijn grote verschillen. Trump bestrijdt de wetmatigheid van de inbeslagname, en zegt dat hij het volste recht had om documenten te declassificeren en mee te nemen. Biden werkt volledig mee. Minister van justitie Garland benoemde, net als in de zaak-Trump, een speciale, onafhankelijke aanklager, en in het kader van de politieke rampenbestrijding, opnieuw een door Trump benoemde Republikein. Het zal niet helpen. Zoals de Guardian schreef: ‘Er is één winnaar bij de ontdekking van de Biden documenten: Donald Trump.’  In de vele commentaren is het thema: dit wordt een megakwestie in de race om het presidentschap in 2024. Maar dat duurt nog even, en het is heel goed mogelijk dat de Trump-papers en ‘garage-gate’ tegen die tijd vergeten zijn. Maar wellicht heeft de New York Post een punt. Trump was al een beetje uit de gratie, en misschien is Biden het Amerikaanse hartland aan het verliezen. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wat misschien het meest verontrustende is aan de mislukte staatsgreep in Brazilië, is dat Jair Bolsonaro bijna letterlijk het draaiboek van Donald Trump heeft gebruikt. Zijn weigering om zijn nederlaag te erkennen, zijn demonstratieve boycot van de inhuldiging van opvolger Lula da Silva, en de goed georganiseerde bestorming en vernieling van het parlementsgebouw, het presidentiële paleis en het hooggerechtshof door een menigte aanhangers – het was vrijwel een kopie van de bestorming van het Capitool in Washington, twee jaar geleden.  Steve Bannon, het strategische brein achter de bestorming van het Capitool, voorspelde op 5 januari 2021, één dag voor de bestorming, in zijn podcast, War Rooms, een ‘revolutie’ in Washington. ‘Morgen breekt de hel los,’ zei hij. De gewelddadige actie in Brasilia noemde hij in zijn podcast ‘#Braziliaanse lente,’ en de deelnemers aan het geweld ‘vrijheidsstrijders.’ Tegen de Washington Post zei hij: ‘de beweging is als het ware de Bolsonaros gepasseerd, zoals Amerika inmiddels al verder is dan Trump.’  Bolsonaro week na de verkiezingen uit naar Orlando, in Florida, wellicht om fijn in de buurt van zijn sole mate in Mar-a-Lago te zitten. Over dat verblijf is trouwens nogal wat te doen, want vanuit het Congres wordt er bij president Biden op aangedrongen de Braziliaan uit te wijzen. Veiligheidsadviseur Jake Sullivan zegt daarvoor geen verzoek van de Braziliaanse regering te hebben ontvangen, maar daarover is het laatste woord zeker niet gezegd. Een woordvoerder van buitenlandse zaken zei dat een verzoek om inlichtingen over Bolsonaro’s visum serieus zouden worden behandeld.  Voor het kopiëren van Trumps draaiboek zijn nog andere aanwijzingen. Bolsonaro’s zoon Eduardo, lid van het parlement, had een aantal strategische besprekingen met Trump, Steve Bannon en Trumps campagneadviseur Jason Miller.  De Braziliaanse politie zoekt uit wie de bussen heeft verhuurd waarin de activisten naar Brasilia zijn vervoerd, in de hoop te ontdekken wie de bussen heeft gehuurd. Niet zo makkelijk, want de politie was slecht voorbereid en greep nauwelijks in. Ook daar is een parallel met het Capitool, zij het dat de Braziliaanse politie van medeplichtigheid wordt verdacht, terwijl daar in Washington geen aanwijzingen voor waren.  Het zal voor Lula da Silva een enorme klus worden de orde in zijn land te herstellen. Hij won de verkiezingen op het nippertje, en de Bolsonaros zijn nog luidruchtiger dan de Trumpisten. Maar dat het draaiboek van Trump politieke handelswaar is, is overduidelijk gebleken. Om Bob Menendez, voorzitter van de Senaatscommissie voor buitenlandse zaken te citeren: ‘Twee jaar na 6 januari blijft Trumps erfgoed ons halfrond vergiftigen.’ See omnystudio.com/listener for privacy information.

Rusland is een supermacht, dachten we. Na bijna elf maanden oorlog is van dat fabeltje weinig over, of althans: een veel kleiner land kan, met veel wilskracht en westerse hulp, die supermacht tegenhouden. Hoe lang weet niemand, maar als het Afghanistan na negen jaar is gelukt van de supermacht te winnen, maakt Oekraïne op zijn minst ook een kans. Tot nog toe zijn de Russen, in elk geval militair, een stelletje oenen, die hun falen vergelden met verbijsterende wreedheden.  Nu is het oppassen geblazen, want, zoals Vladimir Poetin zegt, Rusland is een groot land en we hebben geduld. Wie weet wat hij nog in petto heeft, en waar staat dat de westerse financiële en materiële steun overeind blijft? De vraag is niettemin waarom de Russen blunderen.  Een deel van het antwoord hebben we: de krijgsmacht is een zootje, met officieren die niets van strategie begrijpen en soldaten die ongemotiveerd en ongetraind naar het front worden gestuurd. De generaals hebben geen flauwe notie van wat aanvoerroutes betekenen, dus hoe je voedsel, wapens, munitie, brandstof en kleding op tijd en zonder onderbrekingen naar het gevechtsterrein krijgt. Maar het zit dieper. De Russen zijn, behalve oenen, ook praatjesmakers.  Ze zijn al jaren bezig met de productie van het Su-57 jachtvliegtuig, het antwoord op de Amerikaanse F-35 en F-22 en de Chinese J-20. De Amerikaanse en Chinese productieketens hebben inmiddels honderden toestellen afgeleverd. Van de Su-57 zijn dat er welgeteld 14, waarvan twee uit de productielijn, en 12 met de hand gemaakte prototypes. Het enige Russische vliegdekschip ligt aan de ketting. Het Russische defensiebudget is 60 miljard dollar, net even minder dan de 1.600 miljard dollar die de Amerikanen in defensie steken. Een andere zeperd: de Uran-9 gevechtsrobot, die eruitziet als een tank zonder bemanning. Maar voorlopig is het andersom: het is een bemanning zonder tank. Het enig prototype werd in Syrië in gebruik genomen en onmiddellijk uitgeschakeld. Het Kremlin pocht voortdurend over alwéér een nieuw wonderwapen, zoals een hypersonische kruisraket, maar het is goeddeels nep.  Nep is een sleutelwoord dat door de moderne militaire Russische geschiedenis steeds terugkeert. Tijdens een militaire parade in 1965 toonde de toenmalige Sovjetunie een antiraketraket, de GR-1. De Amerikanen schrokken zich een hoedje, want het westen had geen enkel wapen dat daarop leek. En dus stak Amerika miljarden dollars in het ontwikkelen van een gelijkwaardig systeem. Achteraf bleek dat de raket die was getoond een lege huls was. Sterker nog: van de raketten die doorgaans op parades werden getoond, was een groot deel nep. Partijleider Chroesjtsjov was de opperstalmeester van zijn eigen circus.  Donald Trump wilde in 2019 ook zo’n parade-Russische stijl. Het Pentagon heeft hem daar toen van weten te weerhouden, omdat die vorm van machtsvertoon smakeloos en peperduur zou zijn. Of het Pentagon de kennis over de Russische nepwapens met hem heeft gedeeld, is helaas niet bekend.See omnystudio.com/listener for privacy information.

‘Dramatisch.’ Zo omschrijven ziekenhuizen in Duitsland, en in iets mindere mate in België en Nederland, de situatie op hun intensive care. Bomvol, en het aantal patiënten blijft zich opstapelen. Klinkt als Ground Hog Day? Daar gaan we weer…  Alleen: dit gaat niet over corona, en ook niet over alle IC-bedden, maar over het RS-virus. Dat bestaat al sinds mensenheugenis, en leidt meestal tot een stevige verkoudheid. Maar voor senioren kan het fataal zijn, en ook voor kleine kinderen. En daar wringt de schoen, want we zitten in een heuse RSV-epidemie, en er is niet voldoende IC-capaciteit voor baby’s, peuters en kleuters. Voor bejaarde, ernstig zieke coronapatiënten werd op het hoogst van de pandemie triage gepleegd, wat zoveel betekent dat een medische poortwachter uitmaakte wie de IC in mocht en wie niet. Bejaarde, ernstige zieke coronapatiënten werden, zogezegd, weggegooid. Geen systeem is wreed genoeg om datzelfde te doen met kleine kinderen.  Het RS-virus is geen kleine jongen. Alleen al in Amerika sterven er jaarlijks tussen de 6.000 en 10.000 patiënten aan, en ook in Europa slaat het virus hard toe, harder dan normaal. Dat komt door het afstand houden en het dragen van mondkapjes tijdens corona, waardoor ook RSV zich minder kon verspreiden. Pfizer en Astra Zeneca zijn bezig met vaccins, maar die zijn er nog niet. Nee, het is niet zo erg als corona, maar er is zeker reden tot zorg, en je kunt er net zo dood aan gaan.  Je kunt bij deze berichten niet anders dan terugdenken aan de krankzinnigheden die we allemaal bedachten bij het uitbreken van corona. Een intelligente lockdown. Een wat? Ja, een intelligente lockdown. Bekeuringen van honderden euro’s per persoon plus een strafblad voor mensen die met z’n vieren in het park, keurig op afstand van elkaar, een praatje maakten. Een sociaalgeograaf die al heel vroeg begreep dat het virus zich als aerosol verspreidde en dat dus ventilatie het belangrijkste wapen was, maar door de deskundigen voor dorpsgek werd versleten. Arrestaties van Spanjaarden die een ijsje kochten en om eraan te likken hun mondkapje even verwijderden. Ook in Spanje: bekeuringen voor mensen die alleen in de auto zaten zonder mondkapje. Een Amerikaanse president die suggereerde dat zijn volk zich moest inspuiten met een ontsmettingsmiddel. Israëliërs die wel het huis uit mochten, maar tot hooguit een paar kilometer van de voordeur.  Zelfs de Chinezen beginnen in te zien dat het afgelopen moet zijn met de massahysterie. Met virussen moeten we leven. Het RS-virus, stokoud maar springlevend, is daar een bewijs van. De troost komt uit de kolossale stappen die de wetenschap steeds weer zet.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wat zich precies afspeelt tijdens een oorlog is de belangrijkste vraag en het lastigst te beantwoorden. Wat de strijdende partijen zelf melden is vrijwel altijd onjuist, onvolledig en onbetrouwbaar. Communicatie is immers een onderdeel van strategie, en dus een wapen. Bruikbare informatie krijg je alleen van primaire bronnen, dus van mensen die de oorlog meemaken, zoals verslaggevers, en van beelden, bijvoorbeeld van satellieten of sociale media. Maar ook die moet je zien te checken.  Je kunt ook varen op het kompas van media die hebben bewezen betrouwbare eigen bronnen te hebben. Alle serieuze media houden Oekraïneblogs bij, die doorgaans zijn gebaseerd op wat persbureaus en andere bronnen melden. De New York Times kwam deze week met waarschijnlijk het grondigste onderzoek sinds het uitbreken van de oorlog, met als thema het functioneren van de Russische krijgsmacht. Van onze militaire deskundigen wisten we al dat de Russen er een potje van hebben genaakt, maar hoe kolossaal de miskleun is was niet bekend. De krant legde de hand op het invasieplan, waarin officieren instructie kregen hun galauniform en medailles in te pakken, voor de militaire parade door Kiev, die binnen enkele dagen na de invasie zou plaatsvinden.  De krant sprak met gewonde soldaten in ziekenhuizen, die de strijd in waren gestuurd met een kaart uit 1960, een Wikipedia gebruiksaanwijzing voor scherpschuttersgeweren, met nauwelijks proviand, kogels en uitrusting, en die twee derde van hun peloton zagen sneuvelen. Soms schoten de soldaten op elkaar. Pelotons werden in kleine groepen verdeeld, aangevoerd door allerhande vreemde snoeshanen, zoals Poetins voormalige lijfwacht en een huurlingenbaas die catering had verzorgd op het Kremlin. Een Russische krijgsgevangene was uit een gevangenis gehaald, waar hij wegens moord zat, om te vechten. Bij een krijgsgevangenenruil en terugkeer in Rusland werd hij met een moker geëxecuteerd.  Poetins vertrouwelingen gaven alleen adviezen die hij wilde horen. Van het invasieplan wisten zijn woordvoerder, Peskov, stafchef Vaino en media-adviseur Gromov niets. Ze hoorden er pas van na de inval in Oekraïne. CIA-directeur Burns waarschuwde een Russische collega van tevoren voor de risico’s van een invasie, maar kreeg te horen dat de Russen zo sterk waren dat ze zelfs de Amerikanen aankonden. Het menselijke offer was geen beletsel. Tegen de toenmalige Israëlische premier Bennett zei Poetin: ‘We zijn een groot land en we hebben geduld.’  Het is een ontluisterend verhaal. Ons beeld van een falend Russisch leger was minder negatief dan de werkelijkheid. Het is ook een griezelige onthulling, want Poetin geeft onder geen beding op. Heeft de NAVO een plan B?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Long story short, zei de man naast me in de trein, het Nederlands sterft bij ons op de zaak uit. As we speak, en trouwens overall in de corporate world. De directeur is chief executive officer. Daaronder zit het management team, en nog een trapje lager zit de B to B manager, dat is nu even niemand, maar we hebben wel een prospect. Die stond bovenaan op de longlist, en bleef als enige over op de shortlist. Dat is volgens human resources in de huidige arbeidsmarkt nog een hele challenge. To put it mildly. Hoewel ze altijd de chef retail kunnen inschakelen, want die is echt allround.  Die prospect was uitgenodigd voor een gesprek, maar HR zat nog in een meeting, en de controller, die meepraat over het salaris, zat in een call. Dat had te maken met een tender waaraan de company meedeed, als in een beauty contest. Dat gaf de prospect wel een opportunity om zijn key message nog even goed in te studeren. En mocht hij worden afgewezen – tja, you win some, you lose some. That’s life.  Hij heeft wel een mooi resume, met dikke scores voor zijn kennis over scrum en agile. Hij heeft een paar cases meegenomen, keurig uitgewerkt in een spread sheet. Afijn, als die prospect de job krijgt, kijk ik al uit naar de socials, want die maken gehakt van hem.  Als ik het goed begrijp, wil jij die baan, zei ik. Bottom line?, antwoordde hij, right on target.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na de Eerste Wereldoorlog bloeide het pacifisme op. Geen oorlog meer, en vooral ook geen wapens, was het devies. In Nederland en België speldden pacifisten het internationale symbool voor dienstweigeraars en gewetensbezwaarden op hun revers: een gebroken geweertje. Niet erg snugger, want het was in de opmaat naar de Tweede Wereldoorlog, waarop Nederland nauwelijks was voorbereid.  In de euforie over het einde van de Koude Oorlog, na 1989, gebeurde er iets vergelijkbaars: het vredesdividend. Aangezien we geen vijand meer hadden, en ons hooguit moesten kunnen verweren bij een inval door België, werd drastisch bezuinigd op de krijgsmacht, en dus op wapens. In het spoor daarvan rukte maatschappelijke druk op de financiële wereld op om het beleggingsbeleid te toetsen aan duurzaamheidsregels. Pensioenfondsen deden hun beleggingen in wapens van de hand, zij het met een wonderlijke voetnoot: het ging vooral om ‘controversiële’ wapens. Dus geen aandelen in fabrieken die atoomwapens, landmijnen of clusterbommen maken. Maar omdat ook beleggers weten dat er in principe geen verschil is tussen een helm, scherfvest, pantserwagen, gevechtsvliegtuig of kruisraket, werden alle ‘wapens’ zoveel mogelijk uit de portefeuilles verwijderd. Want er bestaat niet zoiets als een niet-controversieel wapen. Sinds 24 februari zijn wapens knuffels geworden. Oekraïne wordt volgestouwd met vaak zeer geavanceerde westerse wapens. Omdat we onze eigen voorraden kannibaliseren, draait de wapenindustrie als nooit tevoren, niet alleen om Oekraïne overeind te houden, maar ook omdat we ons plotseling kwetsbaar voelen en onze tekorten moeten aanvullen. Als we al scrupules hadden, hebben ze plaatsgemaakt voor openlijke omarming. Voor de wapenindustrie zijn het gouden tijden, wat niets nieuws is, want hun verkoop  gaat al zeven jaar onverminderd omhoog. Voor beleggers liggen er kansen, en die zullen ze ongetwijfeld pakken. De vraag is wat institutionele beleggers, zoals pensioenfondsen, doen. Die hebben een langetermijnstrategie, en zien ongetwijfeld in dat we ons  gemakkelijker van CO2 ontdoen dan van oorlog. De les van deze tijd is dat duurzaamheid niet alleen gaat over opwarming van de planeet, maar vooral over overleven zonder onze nazaten te kort te doen. Vechten doe je niet alleen mét wapens, maar ook óm wapens.See omnystudio.com/listener for privacy information.

In een land dat in zijn 3500-jarige geschiedenis nog nooit één dag vrijheid heeft gekend, is het extra dapper om te doen wat in een democratie een grondrecht is: demonstreren. Petje af, dus, voor de Chinezen die de moed hebben om versoepeling van de absurde coronaregels te eisen. In zo’n 15 steden zijn inmiddels enkele tienduizenden mensen de straat op gegaan, met een onvermijdelijk gevolg: hard politieoptreden en het blokkeren van verzamelpunten.  Om de demonstraties voor te stellen als bedreigend voor de regering, of zelfs een mogelijke opstap naar de val van Xi Jinping, is wensdenken. Van een opstand, zoals in het verleden, is geen sprake. Er zijn wel wat demonstranten die anti-Xi teksten scanderen, maar de meeste mensen zijn vooral woedend omdat ze nu al drie jaar van de ene totale lockdown in de andere gaan. Aanleiding was de brand in een flatgebouw, waarbij tien mensen omkwamen omdat ze als ratten in een coronaval zaten.  Anders was het in 2019 en 2020 in Hong Kong, en in 1989 in Peking, toen demonstraties uitmondden in opstanden. Hong Kong, met zijn status aparte, had de ijdele hoop in vrijheid te kunnen doorleven, totdat China een zogenoemde ‘nationale veiligheidswet’ en een ‘uitwijzingswet’ oplegde, waarmee de schijndemocratie in de stadstaat door de mand viel. Ruim een miljoen mensen namen deel aan de opstand, 10.000 werden gearresteerd.  Het is niets vergeleken met de Tiananmen-opstand van 1989, vereeuwigd in het iconische beeld van een man in een wit overhemd, in elke hand een boodschappentas, die voor de colonne tanks stond die het Plein van de Hemelse Vrede oprolden. Dat was op 5 juni, de derde dag van een ware slachtpartij door het leger onder de opstandelingen. Hier ging het om veel meer. Partijleider Deng Xiaoping had de economie geliberaliseerd, maar niet de persoonlijke vrijheden. Binnen de partij woedde daarover een fel debat, met Hu Yaobang als voorman van de liberale vleugel. Toen die in het voorjaar van 1989 overleed, demonstreerden op de dag van zijn begrafenis tienduizenden jonge Chinezen voor vrijheid van meningsuiting en persvrijheid. In de dagen en weken erna, trokken ze met bijna een miljoen deelnemers naar Tiananmen. Het zou waarschijnlijk aan de aandacht van de wereld zijn ontsnapt, als midden mei niet toevallig Sovjetleider Gorbatsjov op staatsbezoek was gekomen, met in zijn kielzog journalisten uit de hele wereld, met camera’s en straalverbindingen. Er waren nog geen sociale media, maar wel CNN en de BBC met live beelden. Zo werd de ‘Tank Man’ wereldnieuws. Hoeveel mensen er bij de opstand zijn omgekomen weet niemand. De Britse ambassadeur, Alan Donald, hield het op 10.000.  ‘Tank Man’ verdween, niemand weet wat er van hem is geworden. Van de huidige demonstranten zullen we evenmin nog wat horen. Zo gaat dat, in een land dat in zijn 3500-jarige bestaan nog nooit één dag vrijheid heeft gekend.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Je moet behoorlijk zoeken om iemand te vinden die niet een beetje in zijn maag zit met het WK in Qatar. Fout land, fout seizoen, eigenlijk ben je als kijker een beetje medeplichtig aan massamoord, homofobie en racisme. Maar ja, wat maakt het uit, met een druk op dat knopje op je afstandsbediener krijg je die 6500 omgekomen gastarbeiders niet terug. Noch red je een paar transgenders die hand in hand liepen.  Dat schuldgevoel is natuurlijk onzin. Voetballiefhebbers, voetbal-meelopers en gelegenheidskijkers, zoals uw dienstwillige dienaar, hebben recht op hun WK. Wij hebben niets misdreven. En we kijken met bewondering naar de helden op en rondom het veld, die de stelling dat sport en politiek niet samengaan onderuit halen. Een verslaggever van de Deense TV, die werd aangehouden omdat hij een regenboog-armband droeg, het Iraanse team dat openlijk solidair was met de groeiende oppositie tegen de vrouwen hatende dictatuur in hun eigen land door te zwijgen tijdens het volkslied, de Europese teams die probeerden de regenboog-armband te dragen, maar werden bedreigd met een gele kaart. Zoals Virgil van Dijk, die de wereldpers haalde. Ook de poging was al heldhaftig, dus chapeau.  Wat ons natuurlijk brengt op de grootste schurken, zo ongeveer de uitvinders van de dictatuur. Inderdaad, de FIFA. Dat je, meer dan tien jaar nadat je je hebt laten verleiden en omkopen om aan deze krankzinnige vertoning te beginnen, het lef hebt om de landenteams om de oren te slaan met even krankzinnige regels, en te dreigen met gele kaarten voor zogenaamde overtreders, is de wereld op zijn kop. Gianni Infantino, die politieke ambities heeft, die met zijn speech van een uur het midden hield tussen Benito Mussolini en Donald Trump, en die het lef had om de dictatuur van Qatar uit te breiden met zijn eigen dictatuur. Het dreigement met gele kaarten kwam uit de koker van de  FIFA, niet uit de koker van de emir van Qatar. Overtreders van diens regels zouden een gat in de lucht springen als ze een geplastificeerd stukje karton voor hun neus zouden krijgen in plaats van marteling in een cel.  De grauwsluier die over dit WK hangt, blijft er hangen. De rol die de FIFA vrijwillig heeft gekozen is verderfelijk. Scheidsrechters mogen rode kaarten geven aan trainers die zich langs de lijn misdragen. Zou er nou niet een scheidsrechter te vinden zijn die het lef om zo´n kaart voor de tronie van Infantino te houden?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Marcheren Nederlandse soldaten, met hun NAVO-kompanen, binnen enkele dagen naar Rusland? Is dit een ‘artikel 5’-kwestie – een aanval op één NAVO-land is een aanval op allen? Wees maar eerlijk: iedereen die gisteravond hoorde dat er wellicht Russische raketten terecht waren gekomen op een Poolse graandrogerij had diezelfde geconditioneerde reflex. De oorlog komt plotseling griezelig dichtbij.  Zover gaat het hopelijk niet komen. De kans dat Poetin een moedwillige aanval doet op een NAVO-lidstaat is gering. Maar verontrustend blijft het. Poetin heeft inmiddels het grootste deel van zijn arsenaal aan precisieraketten weggeschoten, en de oudere generatie, die nu is ingezet, kan gemakkelijk een aantal kilometers zijn doel voorbijschieten. De geëxplodeerde graandrogerij ligt zes kilometer over de Oekraïens-Poolse grens.  Die al dan niet verdwaalde Russische raketten waren onderdeel van een treurig record: met bijna honderd raketten was dit het grootste bombardement sinds het begin van de oorlog. Dat de Oekraïners zich niet gemakkelijk laten intimideren is ruimschoots bewezen, maar de schade en het leed door de Russische mega-operatie zijn enorm.  Was het wraak op Zelensky, die per videoverbinding de G20 in Bali toesprak, en het gezelschap snerend ‘G19’ noemde? Of zijn het opnieuw represailles voor de herovering van Cherson? Gelet op de omvang van de operatie is dat laatste waarschijnlijker. In elk geval legde het de illusie bloot die op de G20 werd gekoesterd. Dagenlang was er gesleuteld aan een verklaring over Oekraïne, wat leidde tot ‘een veroordeling door de meeste G20-leden.’ Zonder unanimiteit, en dus een papieren tijger. De inkt op de veroordeling was nog niet droog, toen het nieuws kwam over het Russische bombardement. Minister Lavrov van buitenlandse zaken stapte inmiddels op een vliegtuig en kneep er tussenuit. Dat kan niet anders zijn geweest dan opzet. Terwijl de wereldleiders zaten te puzzelen of, en hoe, ze een diplomatiek geitenpaadje konden vinden om de diplomatie te laten werken, gebruikte Poetin zijn beproefde wapen: zijn middelvinger.See omnystudio.com/listener for privacy information.