Zwierciadło Podcasty

[Płatna współpraca] O schizofrenii wciąż wiemy niewiele, a to jedna z najbardziej stygmatyzujących chorób. Stereotypowo osoby, które na nią cierpią, uważane są za nieprzewidywalne, a nawet niebezpieczne.  Czym jest schizofrenia? Kto na nią choruje? Jak można ją leczyć? Rozmowa z prof. dr hab. n. med. Agatą Szulc, psychiatrką, kierowniczką Kliniki Psychiatrycznej Wydziału Nauki o Zdrowiu WUM. Sponsorem podcastu jest firma Gedeon Richter Polska Sp. z.o.o. W trosce o zdrowie kobiet.

[Płatna współpraca] Okres okołoświąteczny jednych wprawia w stan euforii i przyjemnego rozmarzenia, innych irytuje i męczy. Czym innym jest bowiem wola celebracji, a czym innym czucie się do niej zmuszonym. A jednak celebrowanie świąt to zwyczaj, który może dać nam wiele dobrego.  Psychologowie twierdzą, że kto nie potrafi celebrować chwil, ten nie potrafi celebrować siebie i innych ludzi. Celebrując pewne wydarzenia czy osoby, nadajemy im szczególne znaczenie, „wyjmujemy” z natłoku codzienności. Celebracja to domknięcie, zakończenie, ale też wyraz wdzięczności i szacunku. To bycie tu i teraz, odbieranie rzeczywistości wszystkimi zmysłami. To także tworzenie dobrych wspomnień. Meik Wiking, założyciel Instytutu Badań nad Szczęściem i popularyzator duńskiego słowa „hygge” w swojej książce „Sztuka tworzenia wspomnień” pisze, że z ankiety, którą niedawno przeprowadził, wynika, że najszczęśliwsze wspomnienia dotyczą zwykle doświadczeń, które są nowe, istotne i emocjonujące, a przy tym angażują nasze zmysły. Przekładają się się bezpośrednio na większe zadowolenie z obecnej chwili i życia w ogóle. Dlatego poleca, by wyznaczać sobie małe i większe cele i je celebrować, a kiedy dzieje się w naszym życiu coś ważnego – postarać się, by ta chwila zapadła nam w pamięć na zawsze, tak byśmy mogli do niej wracać, kiedy nam będzie źle. To one sprawiają, że bardziej cenimy życie i że bilans ostatecznie wychodzi nam na plus. Najważniejsze jest jednak, by świętować z przekonaniem – zarówno święta kalendarzowe, jak i te własne, całkiem prywatne rocznice. Ogromnie ważne są też rytuały codzienności. Czyli, jak mówi blogerka Brooke McAlary, „regularnie powtarzane, formalne, ceremonialne akty”. To może być pita zawsze o tej samej porze herbata, poranna medytacja czy wieczorna kąpiel – najważniejsze jest, by robić je świadomie, nie automatycznie. Bo celebracja nadaje sens życiu.

[Płatna współpraca] Bądź miła – słyszymy od małego: od rodziców, od opiekunów, od nauczycieli, jednym słowem – od społeczeństwa.  No więc się staramy: chowamy swoje uczucia do fartuszka, mówimy „tak”, gdy chcemy powiedzieć „nie”, robimy dobrą minę do złej gry i uśmiechamy się przez łzy. Tylko że na dłuższą metę nie służy to ani nam ani innym. Nas pozbawia energii i czyni przezroczystymi – nie wiadomo właściwie, co lubimy, jakie mamy zdanie, co nas cieszy a co złości – innym daje fałszywe wrażenie, że wszystko jest OK, nawet gdy nie jest OK. „Tak zostałam wychowana i dopiero teraz, w wieku 30 lat widzę, że cały czas, starając się zadowolić wszystkich wokół, żyłam nie swoim życiem ” – pisze do nas słuchaczka. „Empatia jest super sprawą, ale ja w którymś momencie poszłam z nią za daleko. Chciałam, by wszyscy byli zadowoleni, a to jest przecież niemożliwe” – mówi aktorka Maria Dębska w wywiadzie dla „Zwierciadła”. A terapeutka Jacqui Marson, autorka książki „Bycie miłym to przekleństwo” zauważa: „Wielu Miłych czuje, że są uwięzieni w pułapce oczekiwań innych ludzi, by zawsze zachowywali się w określony sposób: ciężko pracowali, byli pomocni, uprzejmi, opiekuńczy, zabawni itp. A to może negatywnie wpływać na zdrowie Miłych, ich poczucie szczęścia i relacje”.  Czy to problem typowo kobiecy? Gdzie leży granica pomiędzy szacunkiem dla innych i szacunkiem dla siebie? Jak uwolnić się od przekleństwa bycia miłą?

Bycie singlem nie musi oznaczać życia w samotności. Można żyć w pojedynkę i być otoczonym ludźmi. Wybór życia poza związkiem nie musi być żadnym samooszukiwaniem się. Można wybrać wolność. Partnerem cyklu „Troska o siebie”  jest marka feedSkin

Chociaż ADHD często kojarzy się z niegrzecznymi chłopcami przewracającymi ławki w szkole, jest to zaburzenie, z którym mierzy się wielu dorosłych. Jednym z nich jest Maciek Piasecki, który o swojej diagnozie dowiedział się kilka miesięcy temu. Jak do niej doszło i jak wpłynęła na jego życie? O priorytetyzacji zadań, optymistycznym podejściu do czasu, publicznej opiece zdrowotnej i relacjach z innymi ludźmi – z dziennikarzem rozmawia Gosia Serafin.

Boimy się swoich błędów. Tak się nas wychowuje – w iluzji doskonałości i w ułudzie, że jak sobie ułożysz życie, to już je masz. Tymczasem błądzić jest rzeczą ludzką. Nie warto katować się za pomyłki, obwiniać się za nie, uważać się za nieudanych. Niepowodzeniami warto się zająć – tylko dla samych siebie. Partnerem cyklu „Troska o siebie”  jest marka feedSkin

Z jakimi problemami i wyzwaniami mierzy się na co dzień dorosła kobieta ze zdiagnozowanym ADHD?  Jak wspomina swoje dzieciństwo i czas szkoły? Co sprawia jej najwięcej trudności? Jak działają leki i jakie techniki pomagają w codziennym funkcjonowaniu? Rozmowa Małgorzaty Serafin z Julią Migdalską.

Umniejszanie samego siebie sieje zniszczenie. Sami najcelniej zadajemy sobie rany. Jeśli łapiemy się̨ na myślach w rodzaju: „Znowu mi nie wyszło”, „Nie nadaję się”, „Nie zasługuję”, „Coś ze mną̨ nie tak” – jest to sygnał ostrzegawczy, że krytyk wewnętrzny próbuje przejąć nad nami kontrolę. Partnerem cyklu „Troska o siebie”  jest marka feedSkin

Że nie istnieje, stało się modne albo jest wymówką dla leniwych i roztrzepanych. O ADHD wciąż krąży mnóstwo stereotypów. Tymczasem jest to zaburzenie, z którym zmaga się około 7 proc. dorosłej populacji. Czym jest ADHD? Jakie daje objawy? Jak przebiega u kobiet i mężczyzn? Małgorzata Serafin rozmawia z Martą Cieślą, psycholożką i psychoterapeutką, która od 2011 roku pracuje z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi z wyzwaniami neurorozwojowymi – autyzmem, zespołem Aspergera, ADHD.

Dzięki psychologii wiadomo, że człowiek jest pod dużym wpływem tego, jak się go traktuje, gdy przyjdzie na świat. Wychowanie w domu pełnym lęku, przemocy, niepewności odciska piętno na resztę życia. Żeby wyrwać się z poczucia krzywdy, najlepiej zobaczyć i posłuchać innych, zmienić perspektywę na szerszą, bo poczucie krzywdy wiąże się̨ z tym, że widzimy tunelowo, jednowymiarowo. Zmiana jest możliwa. Partnerem cyklu „Troska o siebie”  jest marka feedSkin