Zwierciadło Podcasty

[Płatna współpraca] „Staram się sobie już niczego nie udowadniać” – mówi Agnieszka Grochowska.  Słuchając jej nie sposób się nie uśmiechnąć. I właśnie m.in. o uśmiechaniu się i dobrych życiowych zmianach rozmawiamy, a pretekstem jest premiera filmu „Skołowani”. To jej rola zupełnie inna od wszystkich poprzednich, historia z potężną dawką optymizmu. Za co Agnieszka Grochowska jest sobie wdzięczna, o co jej zdaniem warto walczyć. Ale też np. o tańczeniu do czwartej rano czy o karmieniu piersią dzieci na planach filmowych i innych zadaniach specjalnych będących częścią jej codzienności.  „W strefie komfortu” to podcast kulturalno-psychologiczny. Zaproszone gościnie i gości pytamy o to, co ich definiuje, a co jest im zupełnie obce. Na czym budują swoje poczucie wartości a co nadal jest dla nich wyzwaniem. Jak łapią pion i wewnętrzną równowagę. Oraz co robią dla siebie, zanim zrobią coś dla świata.

[Płatna współpraca] Fajnie jest mieć do życia stosunek seksualny – lubi mówić Kasia. Co to znaczy? Że trzeba być życiem podjaranym, nakręconym i podnieconym, choć też nie cały czas, bo potrzebne są też momenty spokoju i pustki. W każdym razie seks jest naturalnym, ważnym a często też bardzo radosnym elementem naszego życia. A jednak wokół tej sfery narosło bardzo dużo obaw, wstydu, zahamowań i bezradności. W efekcie czujemy, że jest z nim u nas… niewystarczająco. No bo czy seks zawsze powinien iść w parze z miłością? Niekoniecznie. Ale z bliskością i poczuciem bezpieczeństwa – jak najbardziej. Czy jeśli nie chcę czegoś w seksie – znaczy, że jestem zacofana lub zahamowana? A czy jeśli chcę ciągle próbować w nim czegoś nowego i przesuwać granice – nienasycona i niespełniona? Czy seks powinien być czymś odświętnym czy wprost przeciwnie – codziennym? Jak mówić i myśleć o seksie bez tabu, wstydu i oceniania? Jak nauczyć się obsługiwać ten wrodzony ludzki potencjał? I jak umiejętnie wprowadzać w ten świat dzieci?

[Płatna współpraca] Jedna z drugą często się spotykają. Częściej niż nam się wydaje. Magia i psychologia. Pierwsza to w wielkim skrócie wszystko to, czego istnienia nie umiemy jeszcze wytłumaczyć, druga – pomaga wskazać mechanizmy kierujące naszym postępowaniem i reakcjami. Wydaje się to pokrewne, a jednak często wzbraniamy się przed tym połączeniem, bo jak tu stawiać znak równości między przeczuciem a wiedzą? Ale przecież zanim powstanie nauka, jest niewiadoma. Dziś psychoterapeuci z powodzeniem wykorzystują w swojej pracy wizualizacje, sny czy symbole. A fizycy kwantowi mówią o takich zjawiskach jak intuicja, telepatia czy synchroniczność. Bo – jak piszemy piszemy we wstępie do „Kart symboli” – wydawałoby się, że postęp nauki sprawił, że mity powoli odchodzą do lamusa, stają się niczym więcej jak metaforą, prymitywnym sposobem tłumaczenia sobie świata, ale to tylko pozór. Nasze myślenie jest nadal magiczne, nie naukowe. Bo opowiada o naszych największych pragnieniach i instynktach.

[Płatna współpraca] Na ekranie są albo wzorami albo antywzorami. Zgadzamy się z nimi i zachwycamy albo się z nich śmiejemy i irytujemy. Pewnie jak w życiu. Który z filmowych bohaterów jest najbliższy temu, jaki powinien być dobry terapeuta? A który najdalszy temu ideałowi? Co to w ogóle znaczy „dobry terapeuta”? Taki, który jest dla nas lustrem czy przyjacielem? Taki, który opowiada o swoim prywatnym życiu czy jednak pozostaje niezaangażowany? Ale też czy ktoś, kto nie ogarnia swoich własnych problemów, może pomóc innym? Jak znaleźć psychoterapeutę dobrego po prostu dla siebie? Czym się kierować? O co pytać? A filmowo rozmawiamy m.in. o Robinie Williamsie i jego roli w „Buntowniku z wyboru”, filmach „Serce nie sługa”, „Zwyczajni ludzie”, „Depresja gangstera”, „Wszyscy mówią: Kocham Cię” czy serialu „After Life”. Ale też o prawdziwych psychoterapeutach ukazanych w kinie: Bogdanie de Barbaro w filmie „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” czy Philu Stutzu w dokumencie „Stutz”.

[Płatna współpraca] Już w 2009 roku badacze szacowali, że jeśli nie podejmiemy żadnych działań, w 2030 roku przybierze ona rozmiary epidemii. Epidemia samotności, bo to o niej mowa, toczy nasz świat, choć tak naprawdę to nie sama samotność jest niebezpieczna, a poczucie osamotnienia. Samotność to po prostu bycie samym czy samą – doświadczenie potrzebne każdemu, zarówno dla równowagi psychicznej, jak poznania samego czy samej siebie. Dobra samotność wzmacnia, sprzyja ważnym przemyśleniom i zachwytom nad światem. Jest podstawą dobrego kontaktu ze sobą i z innymi ludźmi. Kiedy jednak się przedłuża lub nie jest naszym wyborem, zaczyna doskwierać. I wtedy do gry wkracza osamotnienie. To nie tyle stan, co poczucie, i to zawsze bolesne. Można go doświadczyć zarówno pośród pustych czterech ścian, jak i w sali pełnej ludzi, być smutnym na najgłośniejszym i najbardziej radosnym przyjęciu. Bo kiedy pragniemy nawiązać kontakt, ale przychodzi nam to z trudem, czujemy się niechciani, nieakceptowani, odrzuceni. W dodatku kiedy mamy poczucie, że nie obchodzimy innych, zaczynamy się od nich odsuwać. I koło się zamyka, często nie pamiętamy już, co było pierwsze. W czasach, które stawiają na indywidualizm, szybki zysk i jeszcze szybszą karierę – poczucie osamotnienia staje się powoli naszą codziennością. Nie podtrzymujemy ważnych dla nas relacji, bo to wymaga czasu i pracy, a te stają się wartościami deficytowymi. Co więcej, czujemy się opuszczeni przez system, czyli urzędników, polityków, rządzących – mamy poczucie, że musimy liczyć tylko na siebie. To wszystko nie sprzyja wzrostowi zaufania i tworzeniu bliskich relacji, ale ich nie wyklucza. Jak wyrwać się z błędnego koła osamotnienia? Ale też jak nie uciekać od samotności? O tym właśnie będziemy rozmawiać w szóstym odcinku „Przerwy na kawę z Kasią Miller”.

[Płatna współpraca] Bywa drugim domem – tak wiele poświęcamy jej czasu i energii. Dla wielu jest ucieczką od problemów dnia codziennego, nagrodą za niepowodzenia w innych dziedzinach. Czy to dobrze? Co się dzieje, kiedy praca staje się naszym życiem? Dr Tomasz Srebnicki kilka lat temu w wywiadzie dla magazynu „SENS” powiedział, że do pracy powinniśmy chodzić po to, by zarobić na życie po pracy. Jednak dzisiaj te dwie sfery zaczynają się coraz bardziej przenikać. Po pierwsze, często pracujemy z domu, po drugie, robimy to też „po godzinach”. Po trzecie, w wypadku zawodów artystycznych ciężko w ogóle powiedzieć, kiedy praca się zaczyna a kiedy kończy, bo inspiracją do twórczości może być wszystko, także codzienność. W dzisiejszych czasach, kiedy marzeniem wielu jest mieć jakąkolwiek pracę, warto walczyć o to, by mieć pracę dobrą. Dobrą czyli, jak mówi dr Srebnicki, taką, która nas nie narusza. Która nie zmusza nas do robienia rzeczy wykraczających poza nasz indywidualny komfort życia. I jest zgodna z naszymi wartościami. Jak nie dać się wyżąć pracodawcy, który chce od nas więcej i więcej, mamiąc opowieściami o misji i pasji? Jak nadać sens pracy, która wprawdzie nas nie narusza, ale polega na powtarzalnej, nudnej rutynie? Jak szukać i znajdywać taką pracę, która do nas pasuje, czyli wykorzystuje nasze umiejętności i daje spełnienie? Na te i inne pytania będziemy starały się odpowiedzieć w kolejnym odcinku podcastu „Przerwa na kawę z Kasią Miller”.

[Płatna współpraca] Po śmierci babci mierzyła się z depresją. Potem, z dnia na dzień, przyszła psychoza. O tym, że choruje na schizofrenię, dowiedziała się podczas drugiej hospitalizacji. O stanach psychotycznych, terapii i życiu z chorobą opowiada Paulina, edukatorka Fundacji eFkropka, która zajmuje się zapobieganiem wykluczeniu społecznemu osób po kryzysach psychicznych. Sponsorem podcastu jest firma Gedeon Richter Polska Sp. z o.o. W trosce o zdrowie kobiet.

[Płatna współpraca] Przywykliśmy myśleć o rodzinie jako o osobach z nami spokrewnionych, związanych więzami krwi. Tyle że te więzy niekiedy bardziej nas wieżą niż rzeczywiście łączą.  Statystyki kryminale od lat dobitnie przypominają, że najwięcej zbrodni i nadużyć jest właśnie popełnianych w rodzinach urodzenia. Tym bardziej kusi nas wizja rodziny z wyboru – ludzi, z którymi zdecydowaliśmy się utrzymywać bliskie relacje, bo ich kochamy i bo tak chcemy. W końcu czym innym jest małżeństwo, jak rodziną, którą sobie wybieramy? Albo tzw. rodziny patchworkowe, czyli „poskładane” i „pozszywane” różne fragmenty rodzin, niespokrewnionych ze sobą, które postanawiają trzymać się razem – to przecież także rodziny z wyboru. Wychowujemy dzieci naszego partnera, spędzamy święta z byłą teściową czy wyjeżdżamy na wakacje z byłą partnerką naszego brata – bo tak chcemy, bo postanawiamy, że są częścią naszego stada. Jedna z psychologicznych definicji rodziny mówi, że to dwie lub więcej osób, związanych urodzeniem, małżeństwem, adopcją albo wyborem. Od kilku dekad coraz bardziej popularny jest trend myślenia o rodzinie jako o grupie przyjaciół, która pełni funkcję rodziny niejako zastępczej, także dlatego, że rodzina z urodzenia „wypisała się” z bycia naszą rodziną. Bo nie spełniamy jej oczekiwań, bo wybraliśmy inną ścieżkę życiową lub zawodową niż ona pragnęła, bo wyłamaliśmy się ze schematu, któremu od lat czy wieków hołdowała. Mówiąc sobie: od dziś jesteś moją mamą, moim bratem, moją siostrą czy moim dzieckiem – niejako adoptujemy siebie nawzajem. Ale czy rodzina zastępcza może być rodziną prawdziwą? Czy rodzina z wyboru może dać nam to, czego nie dała nam rodzina z urodzenia? Czy jest w stanie ją zastąpić? A może jedna nie wyklucza drugiej?

[Płatna współpraca] Zdrowienie to jeden z filarów leczenia schizofrenii i nowe podejście do zaburzeń psychicznych. Zakłada, że z każdej choroby można wyzdrowieć. Polega na patrzeniu na pacjenta z perspektywy zdrowienia a nie chorowania, i co najważniejsze koncentruje się na jego odporności psychicznej oraz zasobach. Rozmowa z psychiatrką Joanną Krzyżanowską-Zbucką, ordynatorką Oddziału Zapobiegania Nawrotom Instytutu Psychiatrii i Neurologii, założycielką Fundacji eFkropka zajmującej się zapobieganiem wykluczeniu społecznemu osób z doświadczeniem choroby psychicznej. Sponsorem podcastu jest firma Gedeon Richter Polska Sp. z o.o. W trosce o zdrowie kobiet.

[Płatna współpraca] O roli przyjaźni mówiliśmy i pisaliśmy wiele, ale czym innym jest przyjaźnienie się a czym innym przyjaciółkowanie się. To drugie jest nam równie potrzebne.  Przyjaciółki – w liczbie mnogiej – to cenny zasób każdej kobiety. To społeczność, która łączy się na zasadach wzajemnej sympatii i radości ze spędzania wspólnego czasu, a czasem też wspólnych interesów czy zainteresowań. W takiej grupie mogą znaleźć się zarówno bliskie przyjaciółki, jak i koleżanki z pracy, warsztatów czy mamy dzieci chodzących do tej samej klasy. Spotykająca się wspólnie stała grupa kobiet ma swoje korzenie w naszej tradycji – to jest to słynne „darcie pierza”, czyli wspólna praca połączona ze wspólnymi opowieściami, ze śmiechem i piosenką, a czasem i z płaczem czy trudnymi wyznaniami. W bliskim gronie kobiet odżywamy, rozkwitamy, a czasem też leczymy swoje rany. Dostajemy wsparcie i tym wsparciem obdarzamy. Ale też świetnie się bawimy, żartujemy, rozmawiamy o książkach czy filmach, relaksujemy się, wymieniamy informacjami. Czujemy się ważne i potrzebne. Katarzyna Kordylewska w „Zwierciadle” nazywa takie paczki watahami, tłumacząc, że „tak jak wilkom trudno przeżyć bez rodziny, tak kobietom trudno przeżyć bez wsparcia sióstr”. Bo choć kobiecy los jest w wielu wymiarach podobny, to w takiej grupie widzimy, że nasze doświadczenia różnią się jednak od siebie, tak jak i my się od siebie różnimy. Inna bohaterka „Zwierciadła” – dziennikarka i felietonistka Monika Górska apelowała niedawno do kobiet: „Budujcie swoje alternatywne miasto. Swój kapitał zawodowy, bazę znajomych. Rozwijajcie pasje. No i wysyłajcie pieniądze na swoje konto. Bo jak miasto, którym jest wasze małżeństwo, zostanie zbombardowane, będziecie mieć gdzie zamieszkać”. A takim miastem jest właśnie zgrana i bliska grupa kobiet.