Przekleństwo bycia miłą – czy też ciebie dotyczy?

[Płatna współpraca] Bądź miła – słyszymy od małego: od rodziców, od opiekunów, od nauczycieli, jednym słowem – od społeczeństwa. 

No więc się staramy: chowamy swoje uczucia do fartuszka, mówimy „tak”, gdy chcemy powiedzieć „nie”, robimy dobrą minę do złej gry i uśmiechamy się przez łzy. Tylko że na dłuższą metę nie służy to ani nam ani innym. Nas pozbawia energii i czyni przezroczystymi – nie wiadomo właściwie, co lubimy, jakie mamy zdanie, co nas cieszy a co złości – innym daje fałszywe wrażenie, że wszystko jest OK, nawet gdy nie jest OK. „Tak zostałam wychowana i dopiero teraz, w wieku 30 lat widzę, że cały czas, starając się zadowolić wszystkich wokół, żyłam nie swoim życiem ” – pisze do nas słuchaczka. „Empatia jest super sprawą, ale ja w którymś momencie poszłam z nią za daleko. Chciałam, by wszyscy byli zadowoleni, a to jest przecież niemożliwe” – mówi aktorka Maria Dębska w wywiadzie dla „Zwierciadła”. A terapeutka Jacqui Marson, autorka książki „Bycie miłym to przekleństwo” zauważa: „Wielu Miłych czuje, że są uwięzieni w pułapce oczekiwań innych ludzi, by zawsze zachowywali się w określony sposób: ciężko pracowali, byli pomocni, uprzejmi, opiekuńczy, zabawni itp. A to może negatywnie wpływać na zdrowie Miłych, ich poczucie szczęścia i relacje”. 

Czy to problem typowo kobiecy? Gdzie leży granica pomiędzy szacunkiem dla innych i szacunkiem dla siebie? Jak uwolnić się od przekleństwa bycia miłą?