Bernard Hammelburg | BNR

De boodschap moest het streven onderstrepen om de trein te verkiezen boven een vliegreis. Als je daarin duikt, loopt het faliekant mis. Zelfs de redenering dat het met nabije bestemmingen de moeite waard is, wordt door de werkelijkheid gelogenstraft, vooral als je qua data niet flexibel bent. Dat geldt voor zo ongeveer alle ouders met schoolgaande kinderen en voor alle zakelijke reizigers. Die vallen zelden in de speciale aanbiedingen of stunttarieven. Een paar vergelijkingen. Half november naar Parijs: met de trein 240 euro, reistijd 3 of 4 uur, met het vliegtuig 170 euro, reistijd een uur. Retourtje Berlijn: 106 euro, reistijd 6 uur, vliegtuig 92 euro, reistijd 1 uur en 20 minuten. En ja, je moet heen en weer naar vliegvelden, maar dat moet je met treinstations ook. En inchecken is tegenwoordig online in een minuutje gebeurd. Is dit een pleidooi voor het nemen van korte vluchten? Absoluut niet. Maar om de reiziger voortdurend schuldgevoel op te dringen omdat hij kiest voor een snel en betaalbaar transportmiddel, is de wereld op zijn kop. In de eerste plaats met het oog op corona. In beide transportmiddelen zit je als haringen in een ton, maar treinen zijn groter en doen er langer over. Ik zit liever één dan zes uur te dicht tegen mijn buurman aan. En dan de prijs. Een treinreis naar Parijs kost een derde meer dan een vliegreis, En wie Glasgow nog eens moet bezoeken: per trein kost dat minimaal 209 euro, ook een derde meer dan de 144 euro voor een vliegretour. Als reiziger zou ik zeggen: wordt het daar in Glasgow eerst eens een beetje met elkaar eens, doorbreek dat bekrompen kernenergie-taboe en praat eens wat meer over de scheepvaart, een megavervuiler. Wat er in het reizigersverhaal vooral niet klopt is de prijs van een treinkaartje. Zolang, in elk geval financieel, het spoor voor de gebruiker niet spoort, blijft het aanpraten van schuldgevoel aan de reiziger activistisch gedram. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Waarom Nederland het record minste-ICs houdt is vanwege iets dat we zinloos medisch handelen noemen. Te oud, ziek en krakkemikkig betekent verboden toegang tot de IC en verbanning naar een sterfhuis. Daar ontstond vorig jaar enorm gekrakeel over, en terecht. In Italië noemen ze het verwerpelijke leeftijdsdiscriminatie, want daar vechten ze net zo hard voor een honderdjarige als voor een dertiger. Net als in Duitsland, dat 28.000 ICs heeft, waarvan 25.000 met beademing. Nederland heeft er 1.350. En de Nederlandse Zorgautoriteit blokkeert de toegezegde uitbreiding tot 1.700. Nederland heeft trouwens ook het minste aantal ziekenhuizen. In vijftig jaar klom de bevolking van 11 naar 17 miljoen, en werd het aantal ziekenhuisbedden gehalveerd. Allemaal oud nieuws, van maart vorig jaar en eerder. En nu klinkt die andere gruwelijke uitdrukking waarop Nederland het Europese monopolie heeft, opnieuw: code zwart. Dat betekent niet dat de dood als een uitslaande brand om zich heen slaat, maar dat de IC-capaciteit vol raakt. Er zijn niet alleen te weinig bedden, er is vooral te weinig personeel. Nu kampt zowat iedere branche met personeelstekort, maar waarom de overheid op een moment zoals nu zonder veel morren en terecht miljarden aan bedrijfssteun weggeeft, maar blijft pruttelen over een mega-investering in medisch personeel is een raadsel. In het begin klapten we nog voor die helden in hun witte jassen, maar zelfs dat doet niemand meer. Nee, zo erg als in Rusland en omstreken is het niet, maar opnieuw bungelt Nederland in de EU onderaan. Ja, de ongevaccineerden zijn vast de oorzaak, maar zij zijn niet de zwakste schakel, dat is de zorg. En op de een of andere manier lijkt dat de Haagse penningmeesters een zorg te zijn. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het verhaal is iets groter. De episode was de eerste ernstige breuk binnen het NAVO-bondgenootschap. Op de knipscherende Britten na, raakte vrijwel elke lidstaat in grote verwarring. Frankrijk kreeg knallende ruzie met Amerika. In Nederland moest de regering-Balkenende kiezen tussen weerzin tegen een nieuwe oorlog en Atlantische solidariteit, en kwam met de krankzinnige formule wél politieke, geen militaire steun. Irak is als een schaduw over het bondgenootschap blijven hangen. Er was meer. Bij de Eerste Golfoorlog, toen Powell stafchef van de krijgsmacht was, lanceerde hij Powell Doctrine: oorlog kon Amerika alleen voeren met overweldigende militaire overmacht, en met een duidelijke exit-strategie. Je moest de vijand kunnen verpletteren, en bij wijze van spreken de datum en het uur van terugtrekking vastleggen. Daar had hij gelijk in, maar zowel in de Afghaanse oorlog, die hij heeft helpen starten, als in de Iraakse oorlog heeft hij zijn eigen doctrine genegeerd. Daarmee werd hij van een visionair een brokkenmaker. Zijn grootste ongelijk kreeg hij in de Balkanoorlog, toen Clinton hem had overgenomen als stafchef van Bush sr. Clinton en VN-ambassadeur Madeleine Albright besloten te gaan bombarderen, tot afgrijzen van de Veiligheidsraad, trouwens. Powell was mordicus tegen. In zijn memoires beschrijft hij een moment waarop Albright zei: We hebben we aan een krijgsmacht als we die nooit gebruiken? Powell schrijft: Ik dacht dat ik een hartstilstand kreeg. Klinkt spannend, en je kunt over die bombardementen tijdens de Balkanoorlog van alles vinden, maar ze leidden uiteindelijk tot de door Amerika uit onderhandelde Dayton Akkoorden, en dus tot vrede, iets dat Europa in al die jaren niet was gelukt. Toch gaat Colin Powell de geschiedenis in als een bijzondere man. Dat was hij ongetwijfeld, want ondanks zijn ruiterlijk erkende blunders, was hij een toonbeeld van integriteit. En die met zijn doctrine liet blijken te begrijpen hoe onmetelijk de verschrikkingen van oorlog zijn. Al was hij zelf niet bij machte die verschrikkingen tegen te houden. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Er zijn meer overeenkomsten: noch het Duitse hof, noch het Poolse Tribunaal wordt door de EU erkend. En beide jagen de Brusselse gevestigde orde in de gordijnen, terwijl Ursula & Co die dwarsliggers-in-toga strikt genomen zouden kunnen negeren. Neem nog een andere uitspraak van rechter Peter Huber, van dat Duitse hof: Als Von der Leyen zegt dat Europees recht altijd en zonder enige beperking geldig is, dan is dat niet correct. Nu kun je zeggen: dat Duitse Bundesverfassungsgericht probeert het Europese Hof te corrigeren, terwijl het Poolse Tribunaal simpelweg de autoriteit van het Hof ontkent. Maar het verschil is een dun lijntje, als je kijkt naar een uitspraak van oud-president Andreas Vokuhle van het Duitse hof in Die Zeit: De liberale elite heeft het contact met de gewone burger, het grote midden, verloren. Daar kunnen ze in Warschau nog een puntje aan zuigen. De ganse Europese politiek en journalistiek zijn driftig bezig elkaars vocabulaire te kopiëren: isoleer Polen via Artikel 7; ze kunnen wel fluiten naar hun corona-centjes; dat kost ze als grootste netto-ontvangers een klauw EU-geld. Alsof de Poolse regering dat allemaal niet heeft bedacht. Maar die vindt het sentiment veel belangrijker: Polen voelt zich super-Europees en pro-EU, maar kijkt van de andere kant. Naar West-Europeanen die Polen na de Tweede Wereldoorlog aan de Sovjet-Unie hebben uitgeleverd. Die geen notie hebben hoe ze onder het Russische juk hebben geleden. Die de EU-bijdrage als onze ereschuld beschouwen. En die zelf wel uitmaken welke politieke vriendjes ze als rechter benoemen, en hoe ze homos en transgenders, migranten, etnische minderheden en niet-katholieken afserveren. De EU rust op een verdrag tussen democratieën. De oprichters hebben er geen rekening mee gehouden dat verkiezingen kunnen leiden tot het verlaten van het liberaal-democratische pad dat zij voor ogen hadden. En ze hebben verzuimd de enige echte sanctie op te nemen: het ontnemen van het lidmaatschap. Met als gevolg botte autocraten tegenover machteloze bureaucraten. Zoals Ursula & Co. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Bijvoorbeeld The Rolling Stones en U2, die bij het verschijnen van de Panama Papers ten stelligste ontkenden dat hun rechtenmaatschappijen om fiscale redenen in Nederland waren gevestigd. En zelfs als dat wél zo was, wat was daar dan mis mee? Het mócht toch gewoon? In de nieuwe Pandora Papers zit weer een soort tegenstelling. Of het nou Wopke Hoekstra is, met 26.000 euro, of de Keniaanse presidentsfamilie Kenyatta met 25 miljoen, of de Jordaanse koning Abdullah met 80 miljoen het is allemaal fiscaal weggesluisd, en vermoedelijk legaal. Als de G7, en het IMF, en de EU en niet te vergeten Nederlandse politieke partijen het immoreel vinden, dan moeten ze er iets aan doen. Verder dan een nog niet geïmplementeerd plan om een internationaal minimum-belastingtarief van 15 procent in te voeren is de wereld tot nu toe niet gekomen. Iets anders, ook meer in de morele dan juridische sfeer is de vraag wie de dupe zijn van het trucen-arsenaal van behendige accountants en bankiers. Wopke Hoekstra heeft, met die 26.000 euro, echt geen Nederlander tekort gedaan, en de opbrengt bovendien weggegeven. De Tweede Kamer gaat er natuurlijk een rondje over debatteren, maar dat is een beetje voor de bühne. Snufje zout-in-de-wond van het al op apegapen liggende CDA. Anders ligt het bij puissant rijke, autocratische heersers als Abdullah en Kenyatta. Jordanië en Kenia zijn landen met ernstige financiële problemen en grote armoe. Die autocraten zouden hun eigen volkeren kunnen en moeten helpen, bij voorkeur door belasting te betalen in hun eigen landen. Maar het is echt onzin te denken dat zij hun kolossale vermogens te danken hebben aan louche fiscale sluiproutes of dubieuze belastingparadijzen. Zij maken deel uit van een financiële buitenklasse, die een lange neus trekt bij elke fiscale barricade die de wereld optrekt. En tegen het collectief dat de Pandora Papers publiceert, waarvoor we trouwens alleen maar bewondering kunnen hebben. De publicatie laat weer eens zien hoe dicht macht, invloed en zakkenvullerij tegen elkaar aan kunnen liggen. Een wereldwijde geldzuivering zit er helaas niet in. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Was Mutti het toonbeeld van Realpolitik? Wat zoiets betekent als het vermijden van politieke luchtkastelen en vergezichten, en handelen aan de hand van harde feiten. Of was zij kampioen kat-uit-de-boom kijken, en tot het allerlaatst wachten met het nemen van beslissingen? Ik denk het laatste. Of het nu de financiële crisis was, of de Eurocrisis, of het Griekse drama, of de aanpak van corona ze liep nooit voorop. Ze wachtte tot het laatste moment, en sloeg dan toe. Het beste voorbeeld was haar opmaat naar de macht. Ze was een protégée van Helmut Kohl, die haar zijn Mädchen noemde. Toen Kohl, aan het einde van zijn lange carrière, bleek financiële giften aan de partij te hebben doorgesluisd naar politieke vrienden, was dat Mädchen ook degene die een mes in zijn rug stak. Met een vilein opiniestuk in de krant stootte ze hem van de troon. Duitsland mag dan de grootste economie in Europa zijn, het is in sociaal en industrieel opzicht zeker geen paradijs. Het beeld van een bejaarde die als pompbediende zijn schamele pensioentje aanvult is harde werkelijkheid. Nauwelijks AOW, laag minimumloon kortom: veel armoe. De industrie is kwalitatief degelijk, maar verouderd, het internet is waardeloos, de infrastructuur matig. Op het gebied van innovatie en productiviteitsgroei bungelt Duitsland onderaan. Het Duitsland dat Mutti Merkel achterlaat doet denken aan de Verengde Staten: een gigantische economie met een gigantische kloof tussen arm en rijk. Merkel heeft de Duitse politiek, en de Duitse positie in de wereld, zestien jaar bijna solistisch bepaald. Dat kwam ook doordat de hele wereld en zeker Europa op die manier naar háár keek. Met zon verkokerde blik moet je oppassen, dat zien we aan de slachtpartij in de CDU, nu Mutti Merkel wegvalt. Misschien is het een goed idee tegenover haar opvolger iets minder nederig te doen. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Macron heeft zich, na Brexit, opgeworpen als voortrekker binnen de Europese Unie, met ideeën zoals een Europese krijgsmacht, en een tweesporenbeleid tegenover China: een betere defensie, maar vooral ook ontspanning via diplomatie. Dat standpunt heeft binnen de EU steun, maar ook, bijvoorbeeld, bij VN-Secretaris-Generaal Guterres. En wat blijkt? Joe Biden vindt dat slappe-hap-politiek, en wil dat er een keiharde vuist wordt gemaakt tegen China. Australië, aanvankelijk meer op de Macron-lijn, is het met Biden eens, annuleert dus de Franse deal voor 12 dieselonderzeeërs, en kiest voor veel geavanceerdere Amerikaanse nucleaire duikboten. Het meest kwetsende vindt Macron de keuze voor Boris Johnson. Die speelde een hoofdrol in de nieuwe Amerikaans-Australisch-Britse veiligheidsdeal. Als puntje bij paaltje komt, kiest Biden dus voor de Britten, en niet voor Europa. Anders gezegd: Macron kan zichzelf, na Brexit, wel als de grootmeester van de Europese politiek zien, maar Biden ziet het precies andersom: de enige echt relevante macht in Europa is het eiland dat zich van de EU heeft afgescheiden. Het is niet de eerste keer dat Frankrijk woest is. In 1966 trok president Charles de Gaulle zich terug uit de militaire afdeling van de NAVO, eigenlijk om dezelfde reden: Amerika en de rest van Europa namen Frankrijk militair niet serieus. Het zou tot 2009 duren voordat president Sarkozy het lidmaatschap herstelde. In 2003 leidde de Amerikaanse inval in Irak tot zon harde confrontatie met de luid protesterende Fransen, dat de diplomatieke betrekkingen het vriespunt bereikten, en een spontane handelsoorlog ontstond. Amerikanen aten geen French fries meer, maar freedom fries. We kunnen de Franse woede dus afdoen als een oprisping van een driftkikkerige president. Maar er is ook een breder perspectief, want de Amerikaanse keuze voor de Britten, in plaats van de Europeanen, is tevens een waarschuwing. Amerika is terug, zei Biden. Maar dan wel op zijn voorwaarden. Zoals een veel hardere, confronterende aanpak van China. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

De ambassadeur van Myanmar is benoemd door Suu Kyi en zit er nog steeds, hoewel de junta die haar regering verdreef een opvolger heeft benoemd. Maar bijna de hele wereld, inclusief de VN zélf, erkent de junta niet. Hoe ga je daar nou mee om? Mag de nog zittende ambassadeur meestemmen? Geef je hem als bezoekende minister een hand? Hoe functioneert hij zonder instructies? Wie betaalt hem? Wie betaalt de huur voor zijn ambassade? Afghanistan Nog ingewikkelder is het met Afghanistan. Ook namens dat land zit er bij de VN een ambassadeur. De Taliban staan te popelen om die te vervangen, maar hoe zit dat nou internationaal juridisch en politiek in elkaar? De Afghaanse regering nam de benen toen de Taliban won. Het was dus niet, zoals in Myanmar, een staatsgreep. Wat we ook van de Taliban mogen vinden, zij zijn nu de nieuwe machthebbers. De meeste westerse landen ook Nederland zijn het daar wel over eens, en hebben al diplomatieke contacten met de Taliban, al weifelen ze over formele erkenning. De Afghaanse ambassadeur zit daarmee in een diplomatiek vacuüm. Luister ook | 9/11 - De schuldvraag Accreditatie van landen bij de VN loopt via een uit negen lidstaten bestaand comité, dat door de Algemene Vergadering wordt geïnstalleerd, en dan pas in oktober aan de slag gaat. Dat is dus te laat voor de openingsweek van de jaarvergadering, komend weekend. De ambassadeurs van Myanmar en Afghanistan zitten dus nog een tijd in niemandsland. Hoe zou het gaan met hun diplomatieke onschendbaarheid? Schuiven ze aan in de grote vergaderzaal, hier in New York? Niemand weet het. Het zijn spookambassadeurs. Is het belangrijk? In elk geval voor de gewone mensen in die landen. De EU steunt met 20 miljoen euro nog steeds het volk van Myanmar. Amerika voerde deze week zijn hulpprogramma voor Afghanistan op met 64 miljoen dollar. Dat loopt via de VN, maar hoe? Vast niet via ambassadeurs, die ieders sympathie hebben, maar voor regeringen werken die inmiddels zijn verdampt. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Er is veel dat we al weten. Bijvoorbeeld dat twintig jaar oorlog in Afghanistan, de wraakactie voor 9/11, zou leiden tot een droevig verlies en de chaos van een overhaaste en beschamende aftocht. Dat inlichtingendiensten, inclusief de Nederlandse MIVD, de overwinning van de Taliban al bijna tien jaar geleden voorspelden. Dat het sprookje van regime change een nachtmerrie werd. Wat we nog niet precies weten is hoe de aanval op 11 september is voorbereid en gefinancierd. En vooral welke rol Saoedi-Arabië heeft gespeeld. Daarover ligt in Washington in een kluis een dossier dat de presidenten Bush, Obama en Trump niet wilden vrijgeven, vanwege de nationale veiligheid. Een groep van 1.800 nabestaanden vecht er al jaren om, en nu heeft president Biden beloofd het publicatieverbod op te heffen. Osama bin Laden Osama bin Laden was een Saoediër, net als 15 van de 19 uitvoerders van de aanslagen. En het is niets nieuws dat onder de Saoedische bevolking veel haat bestaat tegen de Amerikanen. Na de Eerste Golfoorlog, bijvoorbeeld, vroeg de Saoedische koning aan Bush sr. of hij alsjeblieft zijn troepen uit het land wilde terugtrekken, omdat de aanwezigheid van tienduizenden decadente ongelovigen enorme agressie teweegbracht. Luister ook | Lessen van Afghanistan De vraag is natuurlijk wat er nou zo staatsgevaarlijk is als blijkt dat Saoedi-Arabië inderdaad bij 9/11 betrokken was. Dat zit volgens mij zo. Amerika moet er niet aan denken dat het Saoedische koningshuis ten val zou komen. De oppositie onder de bevolking is vaak fanatieker wahabistisch dan het koningshuis. Dus liever een aartsconservatieve koning dan een kloon van de Taliban. Het koningshuis telt minstens tweeduizend prinsen, die vaak enorme conflicten hebben met elkaar, en met de koning. De kans dat onder die prinsen strategische, principiële en vooral financiële bondgenoten van Al Qaeda zaten is aanzienlijk. Als dat in dat geheime Amerikaanse rapport staat, komen er niet alleen rechtszaken van nabestaanden, maar wellicht ook strafzaken tegen het koninklijk huis. Erger nog: misschien opereerde Al Qaeda ook vanuit de Verenigde Staten zelf. Dat soort onthullingen is in het voordeel van één gevreesde tegenstander en aartsvijand: Iran. Als Biden woord houdt, is om in Midden-Oosten-termen te blijven de geest uit de fles. Dan komt de waarheid aan het licht, en waarheid en geopolitiek belang zijn vaak als de polen van en magneet. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het antwoord op die laatste vraag is: ja. Want in Qatar zit het hoofdkantoor van de Taliban, en de westerse landen hebben die Taliban hard nodig om landgenoten en Afghaanse vrienden te kunnen blijven evacueren. Demissionair minister Kaag van Buitenlandse Zaken gaat naar Qatar, maar maakt een diplomatieke u-bocht om met de Taliban te overleggen. Rechtstreeks is lastig, want dan valt de Tweede Kamer over haar heen, en dus lopen de gesprekken via Duitse diplomaten, die van hun Bundestag wel gewoon met de Taliban thee mogen drinken. De rechtstreekse onderhandelingen tussen de Amerikanen en de Taliban spelen zich ook al meer dan een jaar af in Qatar. De Afghaanse chaos heeft voor Qatar zelfs een regiefunctie gecreëerd. De luchtbrug vanuit Kabul is van kolossale omvang, voor de Amerikanen de grootste ooit. Bijna 115.000 mensen krijg je niet in één keer overgevlogen, zeker niet als je van al die mensen de papieren moet checken. In Doha, waar was gerekend op enkele duizenden vluchtelingen, zijn er inmiddels ruim 43.000 opgevangen. Bijna 40 procent van alle geëvacueerden is via Qatar gereisd, inclusief een groot aantal journalisten en diplomaten. Grootste Amerikaanse luchtmachtbasis in het Midden-Oosten Dat kun je sympathiek vinden, maar hier speelt ook weer een eigenbelang voor zowel Qatar als Amerika en andere westerse landen. Want in Qatar ligt de grootste Amerikaanse luchtmachtbasis in het Midden-Oosten, en daar is Central Command gestationeerd, dat het commando voert over alle operaties in de regio. Dus niet alleen Afghanistan en Irak, maar bijvoorbeeld ook de luchtacties tegen IS, waaraan Nederland heeft deelgenomen. De basis is, samen met bases in Bahrein en Djibouti, het kloppend hart van de Amerikaanse militaire machinerie. De grootste klappen uit de langst durende oorlog uit de moderne geschiedenis worden, nu het Westen heeft verloren en halsoverkop op de vlucht slaat, opgevangen door Qatar. Vandaar dat de hartverscheurende verhalen en vernietigende rapporten over slavenarbeid en het WK Voetbal weg glibberen in het moeras van de selectieve verontwaardiging. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.