Bernard Hammelburg | BNR

Hoeveel Nederlanders zouden op dit moment naar Rusland willen? Vermoedelijk hooguit een handjevol, en in elk geval staan ze niet in drommen te dringen. En hoe zit het andersom? Welke Rus wil er naar Nederland – of een ander Europees land? Dat is een lastige. Het antwoord is: veel meer, maar dat zijn voornamelijk mensen die politieke motieven hebben. Moeten we iedere Rus die naar Europa wil een visum weigeren? EU-landen langs de Russische grens zijn hard en duidelijk, en steunen de wens van de Oekraïense president Zelensky: Europa moet alle Russen de toegang verbieden. Tot genoegen van de website Visit Ukraine, die trouwens alle landen met hoofdletters spelt,  behalve de ‘russische federatie’- met kleine letters. In Nederland vinden die landen steun bij D66. Buitenlandwoordvoerder Sjoerd Sjoerdsma bepleit een visastop voor, zoals hij het noemt, ‘Russische burgers die naar de EU willen komen voor vakantie of om te shoppen.’ De Duitse Bondskanselier Scholz is tegen, omdat niet alleen politiek geëngageerde tegenstanders van de Russische oorlog hun land uit willen, maar ook gewone reizigers die een tijdje aan de vrijheid willen ruiken. Scholz krijgt steun van Josep Borrell, de Buitenlandchef van de Europese Commissie. Oligarchen en hele tritsen mensen staan al op de sanctielijst, terwijl er al 300.000 Russen zijn die hun land zijn ontvlucht uit onmin met de oorlog en het leven onder Poetin. De kwestie wordt een belangrijk agendapunt op een EU-top van ministers van Buitenlandse Zaken in Praag. Het is best ingewikkeld, want een visum dat door één van de Schengenleden wordt afgegeven, geldt voor heel Schengen. Het wordt een totale chaos als het ene Schengenland wél visa afgeeft en het andere niet. Overigens zijn alle EU-landen het erover eens dat politieke vluchtelingen altijd welkom zijn, maar hoe selecteert je die? En dat brengt deze behoorlijk ingewikkelde, politieke zowel als morele kwestie, terug naar af. Op de Engelstalige website van de Nederlandse overheid staat onder het kopje Aanvraag voor een kort-verblijf-visum voor Schengen in de Russische Federatie: ‘Als gevolg van het tot persona non grata verklaren van al het consulaire personeel op de Nederlandse ambassade in Moskou, heeft het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken de afgifte van gewone Schengenvisa moeten opschorten.’ Het is aannemelijk dat de situatie op de consulaten van de meeste andere EU-landen identiek is. Discussiëren over iets dat al niet kan – het klinkt stoer, maar het is niet meer dan een kosteloze, politieke schijnbeweging.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Marketing in zijn moderne vorm is komen overwaaien uit Amerika, en levert een enorme bijdrage aan onze welvaart. Hetzelfde geldt voor het Internet. Maar de halve zool die de huidige plaag van elektronische enquêtes – een combinatie van marketing en Internet – heeft uitgevonden, doet er verstandig aan mij niet tegen te komen in een donker straatje. Het is om gestoord van te worden.  Vliegticket gekocht, en nog geen tien minuten later komt de mail: hoe gemakkelijk verliep de boeking? Zou u, op basis van deze boeking, onze luchtvaartmaatschappij aanbevelen bij vrienden of relaties? Vijf minuten na de landing: hoe is uw vlucht verlopen? Telefoontje met mijn creditcardbedrijf. Twee minuten later: Zou u, op grond van uw recente contact, onze kaart aan anderen aanbevelen? Hotels, restaurants, kledingwinkels, apotheken, medisch specialisten, supermarkten, garages, banken, telecommers, theaters – je wordt ermee overspoeld. Ik gooi ze allemaal linearecta in mijn spamfilter, maar kan er, naast het Bel-me-niet register alsjeblieft ook een Mail-me-niet register komen?  Marketing dateert al van meer dan drieduizend jaar geleden, toen massaproducten in Mesopotamië – het huidige Irak – van een logo werden voorzien. In 1867 verscheen in Amerika het eerste billboard, zo’n eeuw geleden kwam op de Amerikaanse radio de eerste commercial, en de kranten begonnen met de eerste advertenties. Maar dat kon je allemaal negeren. In 1991 bedachten de Brit Timothy Berners-Lee en de Belg Robert Caillieu het world wide web, en het Internet was geboren  De combinatie van marketing en Internet is een spannende, en wie er ongelukkig mee is, mag zijn vinger opsteken. Maar die vreselijke enquêtes zijn een directe inbreuk op de Universele Rechten van de Mens. Het is de stikstof van het Internet. Weg ermee. Een goed bedrijf weet echt wel wat service is en heeft mijn aanbeveling niet nodig. Boverndien een luchtvaartmaatschappij die vanuit en naar Schiphol vliegt? Ja, hoor, die vlucht was prima, maar over de puinhoop op Schiphol wordt geen vraag gesteld. En Schiphol zelf kijkt wel uit voordat het zo’n enquête houdt. Zou u, op basis van uw recente ervaring, deze luchthaven aan vrienden of familie aanbevelen? Hoor ik hoongelach?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Donald Trump maakte van de week zélf bekend dat de FBI een inval had gedaan in Mar-a-Lago, zijn huis in Florida, en daar zijn kluis had opgebroken en zijn inboedel had uitgekamd. Publicitair een gok, maar daar houdt hij wel van. Zijn verdedigingslijn: dit beleg, deze bezetting door de FBI, was totaal onnodig, want ik werk gewoon mee.  Het ging om documenten die hij aan het einde van zijn termijn mee naar huis had genomen. Dat is onrechtmatig, want elk document uit het Witte Huis behoort volgens de wet aan het volk, en wordt – meestal onder embargo – opgeslagen in het Nationaal Archief. Zonder enige twijfel zoekt de FBI onder meer naar bewijs dat Trump de wet heeft overtreden met zijn campagne om de verkiezingen van 2020 ongeldig te verklaren, en mogelijk ook naar zijn rol bij de bestorming van het Capitool. Dat onderzoekt de 6 januari commissie van het Huis van Afgevaardigden ook, maar die heeft geen opsporingsbevoegdheid – de FBI wél.  Een onderzoek door justitie wil niet zeggen dat Trump een misdrijf heeft gepleegd, of zelfs dat hij verdacht wordt. Twee roemruchte FBI-onderzoeken uit het recente verleden illustreren dat: Hillary Clintons illegale gebruik van haar privé-email toen zij minister van buitenlandse zaken was, en de veronderstelde Russische steun aan Trumps verkiezingscampagne. Beide onderzoeken leverden geen aanklacht op, hoewel Hillary ervan overtuigd is dat de FBI haar kans bij de presidentsverkiezingen van 2016 de nek omdraaide.  Trumps tegenstanders denken dat hij zich, met zoveel averij, onmogelijk kandidaat kan stellen voor de verkiezingen van 2024. Dat is ijdele hoop. De kans dat hij die stap juist wél zal zetten groeit. Hij rekent erop dat zijn nog altijd indrukwekkend grote aanhang in de inval in Florida het zoveelste bewijs ziet van een Democratisch complot tegen hun idool. En het geeft hem een extra zetje om te doen wat hij voortdurend laat doorschemeren: dat hij zich al binnen weken of maanden kandidaat zal stellen, dus vóór de tussentijdse verkiezingen van november. Daarmee schakelt hij concurrentie binnen zijn partij uit. Bovendien meent hij dat hij als kandidaat juridisch onschendbaar is. Dat gaat er bij zijn aanhang in als koek, al is het feitelijk lariekoek.  Wat niet wil zeggen dat er onder Republikeinen geen oppositie is. In een vernietigend commentaar schrijft het conservatief-Republikeinse tabloid New York Post dat Trump zijn partij naar een verlies leidt, in een tijd waarin het land nota bene tegen de Democraten is. Alleen omdat hij zichzelf belangrijker vindt dan wie of wat dan ook. Nog nooit is bij een oud-president een inval gedaan. En nog nooit is een oud-president zo nadrukkelijk níet weggeweest.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Door een voor normale mensen nauwelijks te volgen ruzie tussen Kosovo en Servië over nummerborden ligt onze aandacht wat minder in Oekraïne en wat meer in de Balkan. En dat is de hoogste tijd, want de kans dat daar opnieuw oorlog uitbreekt is aanzienlijk. De haat tussen echte en etnische Serviërs, Kroaten, Bosnische moslims, Albaniërs en Slovenen is sinds de oorlog tussen Kroatië, Servië en Slovenië, daarna in Bosnië-Herzegovina en in Kosovo, schijnbaar iets gesmoord, maar allerminst verdwenen.  Onder druk van Amerika en de EU is de dreigende nummerbordenoorlog met een maand uitgesteld. Servische auto’s zouden alleen nog Kosovo binnen mogen met een Kosovaars nummer. Op zo’n kenteken staan de letters RKS, voor Republiek Kosovo. Dat is voor Serviërs onaanvaardbaar. Er zijn ook kentekens met de letters KS, voor Kosovo, en dat mag wel. Achtergrond: Servië beschouwt Kosovo nog altijd als provincie, en niet als onafhankelijk land, en beschermt daarom de Servische minderheid in Kosovo.  Zo dreigt in Bosnië-Herzegovina ook een nieuwe oorlog uit te breken, tussen de moslims en Kroaten in de ene helft van het land en de Serviërs in de afgescheiden Republika Srpska. Daar ligt het beruchte Srebrenica, dat iedere Nederlander kent. De slachtpartij onder duizenden moslim mannen wissen we niet meer uit ons geheugen.  Dankzij de Amerikanen en hun door de NAVO gesteunde bombardementen, kwamen er uiteindelijk twee bestanden, het akkoord van Dayton en het akkoord van Rambouillet. Zonder de duizenden NAVO-soldaten die er nog steeds zijn, zou de Balkanoorlog allang weer zijn ontbrand. Want de haat wint het nog steeds met straatlengtes van de veiligheid en het geluk van vrouwen en kinderen.  De geschiedenis van die haat gaat eeuwen terug, en de Balkan was altijd een politieke vulkaan. Maar de westerse wereld had moeten ingrijpen toen de Duitse Bondskanselier Helmut Kohl op 24 december 1991 plotseling, en tegen de nadrukkelijke wil van de VN, de EU en de Amerikaanse president Bush Sr., de onafhankelijkheid van Kroatië en Slovenië erkende – een beetje zoals Vladimir Poetin nu met Loehansk en Donetsk heeft gedaan. Het gevolg van die erkenning was oorlog met het door Rusland gesteunde Servië, waarna alle etnische groepen in het volledig uit elkaar vallende Joegoslavië elkaar naar de strot vlogen.  Juist vanwege de prominente rol die Rusland in de coulissen speelt is het van het grootste belang dat de VN, EU en de westerse wereld een absolute prioriteit maken van deze tikkende tijdbom. Tussen de kogels van een verwarde student in 1914, in Sarajevo, en een nummerbord in Kosovo in 2022 is maar weinig verschil.   See omnystudio.com/listener for privacy information.

Dus die sancties zijn bedoeld om Vladimir Poetin op de knieën te krijgen? Papegaaiende Europese politici praten elkaar na, en beweren dat het nu menens is, en dat het Kremlin onder het nieuwe, zevende sanctiepakket gaat piepen en kraken. Daar zijn nauwelijks tekenen van. Integendeel: als er iets piept en kraakt is het Europa. Wie treft nou precies wie met sancties? Beter gezegd: met draaideursancties?   Persbureau AP geeft een aardig overzicht van de paniekerige situatie in Europa. Voedselbanken in Italië kunnen de drukte niet aan, de Duitse overheid zet airconditioners lager en herstart kolenmijnen, melkfabrieken vrezen dat ze niet meer kunnen pasteuriseren, de euro is gekelderd, de inflatie is moordend. En natuurlijk het hoepeltje waardoor Poetin de Duitsers laat springen. Houdt hij de pijpleiding Nord Stream 1 dicht? Of gaat die na een extra vertraging toch weer open? Of een beetje open?  De Europese Unie probeert aan te pappen met Azerbeidzjan, Kazakhstan en Turkmenistan – voormalige Sovjetstaten die weliswaar dictaturen zijn, maar niet veel van Poetin moeten hebben. En ze hebben wel gas, al is het lang niet genoeg om het verlies van de Russische aanvoer te compenseren.   Intussen stromen de gas- en olie-inkomsten in Rusland nog steeds binnen, is de inflatie hoog maar wel dalende en is de roebel opmerkelijk sterk. De oorlog woedt in Oekraïne, niet in Rusland, en daar gaat het leven gewoon door. In Moskou was vorige maand een wedstrijd ijsjes eten, en het jaarlijkse boekenfestival op het Rode Plein. De meeste winkels zijn open, terrassen goed gevuld. De burger kan kennelijk goed zonder McDonald’s, Heineken, Netflix en Nintendo.  Wat komt er in dat zevende Europese sanctiepakket? Goud, wat Rusland, met 10 procent van de wereldproductie, al nauwelijks meer aan het Westen verkoopt, maar wel aan Turkije, India en andere Aziatische landen. Dus die boycot is een slag in de lucht. Diamant, waarvan 30 procent van de wereldproductie uit Rusland komt, staat niet op de sanctielijst, hoewel ook dat niet echt veel zou uitmaken, want het overgrote deel daarvan gaat voor bewerking en doorverkoop naar India. Daar staat tegenover dat wij dicht tegen de paniek aanzitten. ‘Code rood voor Europa https://nos.nl/artikel/2437315-internationaal-energieagentschap-het-is-code-rood-voor-europa ,’ waarschuwt het International Energie Agentschap. Het wordt een barre winter. Of misschien wel Siberisch. Wie treft nou precies wie met die draaideursancties?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Dat de verontwaardiging over Rusland de gekste vormen aanneemt, is geen nieuws. In concertzalen zijn Rachmaninov, Stravinsky en Tsjaikovski in de ban gedaan, Russen die in het buitenland wonen worden met de nek aangekeken, en nu ligt ook Kate Middleton, de toekomstige Britse koningin, in de Britse pers onder vuur.  Wat heeft Kate dan misdreven? Nou, ze heeft als lid van de Firma – zoals de Britten het koninklijk huis noemen – de euvele moed gehad de winnares van Wimbledon de Venus Rosewater Bokaal uit te reiken, de beroemde kampioenstrofee. Aan Elena Rybakina, een Russin – foei. Oliver Brown, chef-sport bij de Telegraph, pakte eens stevig uit. ‘Hoongelach was hoorbaar in de gangen op Wimbledon. De foto van Kate en Elena deed iedereen op de Russische ambassade glunderen boven zijn glas wodka.’  Alleen: Rybakina is al sinds 2018 staatsburger van Kazakhstan, het land waarvoor ze uitkomt, al heeft ze nog wel een flat in Moskou. En laat Kazakhstan nou toevallig een van de voormalige Sovjetstaten zijn die zich krachtig verzet tegen Poetin en de Oekraïense oorlog. De regering werkt aan een maatregel om het vervoer per spoor van goederen die onder sancties van de EU vallen te verbieden. President Takajef heeft een defensieovereenkomst met Belarus opgezegd, uit verontwaardiging over de achter Poetin aanhuppelende Belarussische president Loekasjenka. De politieke en militaire steun die Belarus aan Rusland geeft is volgens een regeringswoordvoerder in Kazachstan ‘in strijd met de fundamentele principes en normen van het internationale recht.’ Voor Poetin is kritiek uit de voormalige Sovjetstaten een bittere pil. En zeker uit Kazakhstan, waarmee hechte banden bestaan. Zo staat de beroemde Russische Soyuz-lanceerbasis al sinds de jaren vijftig in Kazakhstan. Het personen- en goederenvervoer van en naar het Internationale Ruimte Station verloopt vrijwel helemaal van daaruit.  Terug naar Wimbledon, dat voor het toernooi van dit jaar alle Russische spelers had uitgesloten. Voor Rybakina gold dat, als staatsburger van Kazakhstan, gelukkig niet. Je zou kunnen zeggen: het is een beetje een truc. Maar om Kate Middleton meteen weg te zetten als een soort landverrader – dat is natuurlijk krankzinnig. Maar voor kranten als de Telegraph en Express valt deze koninklijke lariekoek allemaal in de categorie Rachmaninov, Stravinsky en Tsjaikovski.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Reizen met het vliegtuig is binnen enkele maanden veranderd in één kolossale belediging van de passagier. En nee, dit gaat niet alleen over Schiphol, de chaos heeft zich over de westerse wereld verspreid als een pandemie. En dat terwijl de reis- en verblijfkosten tot zeker half augustus buiten alle proporties zijn. In deze context krijgt de uitdrukking ‘the sky is the limit’ een heel bijzondere betekenis.  Dat is niet uit de lucht gegrepen: ondanks de spectaculaire prijzen barsten populaire toeristenbestemmingen zowat uit hun voegen. Amerika, Thailand, Italië, Frankrijk, Mexico en Israël worden overstroomd. Voor het Pantheon in Rome staan rijen die doen denken aan de incheckbalies op vliegvelden. Maar de luchtvaart slaat alles.  Sprekend voorbeeld waarmee Bloomberg kwam. Een Duitse passagier was voor een zakenreis op 29 juni geboekt op een vlucht van Montreal, via Frankfurt naar München. Dat laatste stukje werd geannuleerd. United Airlines boekte hem om via Washington en Brussel. Vervolgens werd de vlucht van Brussel naar München geannuleerd, en werd hij omgeboekt via Zürich. Na een reis van 26 uur, moest hij nog een uur in het toestel blijven omdat er geen bagagepersoneel voorhanden was. Europa, schrijft Bloomberg, is het epicentrum van de reischaos. Nergens worden zoveel vluchten gecanceld of zijn vertraagd.  Maar Amerika kan er ook wat van. In het afgelopen Fourth of July weekend waren er 12.000 vluchten vertraagd en werden er 1.100 geannuleerd. JetBlue bood cabinepersoneel een bonus als ze alsjeblieft kwamen opdagen, American Airlines betaalde piloten drie keer hun normale salaris.  Het gekst maakt Delta het. Deze op een na grootste luchtvaartmaatschappij heeft voor de rest van de zomer dagelijks 100 vluchten geschrapt. En doet, zoals elke maatschappij, aan overboeken, omdat onder normale omstandigheden tussen 5 en 15 procent van de passagiers niet komt opdagen. Tenzij ze zich wél allemaal melden, zoals op een korte vlucht van Michigan naar Minnesota. Daar bood Delta acht passagiers een vergoeding aan 10.000 dollar als ze hun plaats wilden afstaan. Uiteindelijk meldden zich er maar vijf. Zien we de KLM zoiets doen? Vergeet het maar.  De moraal? Het kan echt veel gekker, en in het Schiphol-infarct word je wel meer dan twee tot drie uur vernederd met wachten, maar doorgaans kom je gewoon weg.  Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Hoe moeten we omgaan met Rusland als de oorlog eenmaal voorbij is? Het is een puzzel waarover de G7 zich afgelopen dagen boog, en nu de NAVO op haar topconferentie in Madrid. Want Rusland wordt niet opgeheven, en de kans dat Poetin het veld ruimt is gering. NAVO-baas Jens Stoltenberg zegt: de relatie is voorgoed verpest, wat stoer klinkt, maar niet erg realistisch is.  Niet realistisch, alleen al als we even buiten onze cocon kijken, dus buiten Amerika, Canada en de EU. Om te beginnen Poetin zelf. President Joko Widodo van Indonesië heeft hem uitgenodigd voor de G20-bijeenkomst in november, op Bali, en volgens een woordvoerder heeft Poetin de uitnodiging aanvaard. Widodo heeft trouwens ook de Oekraïense president Zelensky uitgenodigd, hoewel dat land geen lid is van de G20. In dit alles zit belangrijke symboliek. Net als veel andere Aziatische landen, kiest Indonesië geen partij. Wat voor de westerse leiders misschien een probleem wordt. De Duitse bondskanselier Scholtz twijfelt of hij onder deze omstandigheden de G20 misschien moet overslaan.  Japan, Zuid-Korea en Taiwan doen mee aan de westerse sancties tegen Rusland, maar India, Pakistan, Bangladesh, Laos en Mongolië, die uitstekende handelsrelaties met Rusland hebben, blijven nadrukkelijk neutraal, China zou je pro-Russisch kunnen noemen. Dus, op een enkel land na, kun je stellen dat Azië de oorlog negeert.  Nog duidelijker geldt dat voor Afrika. Zelensky hielt eerder deze maand een toespraak voor de Afrikaanse Unie. Van de 55 lidstaten schakelden er welgeteld vier in. Zeven lidstaten hielden tegelijkertijd in Nairobi een conferentie over de Grote Meren en zagen geen reden om die tien minuten te onderbreken – langer duurde Zelensky’s toespraak niet. Als je al over de stemming in Afrika kunt spreken, is die eerder pro-Russische dan pro-Oekraïens of prowesters. Wat wellicht te maken heeft met de steun die de Sovjetunie destijds gaf aan veel vrijheidsbewegingen.  Commentaren in de Afrikaanse politiek en journalistiek gaan voornamelijk over één onderwerp: graan, want veertig procent daarvan wordt geïmporteerd uit Oekraïne en Rusland. Een acuut probleem, dus, maar verwijten aan Poetin hoor je nauwelijks.  Is het belangrijk dat Afrika en Azië het Westen niet steunen? Ja, want die doen gewoon zaken met Rusland en halen dus een streep door onze redenering dat Rusland zowat bezwijkt onder al die sancties. Hoewel we dat, in onze cocon, blijven denken.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Met democratieën kan het wel eens vreemd lopen. Frankrijk staat op zijn achterste benen omdat de partij van president Macron bij de parlementsverkiezingen geen absolute meerderheid heeft behaald. ‘Frankrijk is onbestuurbaar,’ luidden vele koppen. ‘Macron wordt vijf jaar een lame duck,’ schreven anderen. Gevolgd door speculatie over nieuwe verkiezingen.  Op een korte periode onder Mitterand na, heeft de partij van de Franse president de afgelopen 65 jaar een meerderheid in de assemblee gehad. En dus vinden de Fransen dat normaal, en met hen de democratische wereld. Het lijkt wel alsof de Franse kiezer van zelfverklaarde democraten een standje krijgt omdat die nu afwijkt en het heeft gewaagd ook voor de linkse en rechtse oppositie te stemmen. Hoe durven ze.  Het is een mechanisme dat de democratische wereld in de greep heeft gekregen: prachtig dat er verkiezingen worden gehouden, maar dan verwachten we wel dat de uitslag binnen de liberaal-democratische kaders vallen. Amerikanen die op Trump hebben gestemd, en dat wellicht weer gaan doen: foei! Hongaren die op Orban stemmen: schande. Boris Johnson, die liegt en bedriegt en gewoon blijft zitten: nou já.  Vooral binnen de Europese Unie is het tegenwoordig modieus om volkeren bestraffend toe te spreken als ze het liberale centrum verlaten en voor de linker- of rechterflank gaan. De Europese Commissie is een soort keuringsdienst van democratische waarden geworden, waar vaak maanden, en soms jaren wordt onderhandeld om de geest van een eigenwijs-dissidente lidstaat weer in de Brusselse fles de krijgen. Nu dus zelfs in Frankrijk, met een discussie of Macron volgens de grondwet nieuwe verkiezingen kan uitschrijven, of dat hij een jaar moet wachten.  De grondgedachte is merkwaardig. Los van de aanzienlijke kans dat Macrons partij ook bij nieuwe verkiezingen geen meerderheid haalt, is het de vraag of het allemaal zo erg is. Eén telefoontje naar Mark Rutte en hij krijgt zo een lijstje tips om tijdens een kabinetsperiode incidentele coalities te vormen.  De EU is een verbond van soevereine democratieën. Het zijn dus, in laatste instantie, niet hun leiders die de dienst uitmaken, maar hun kiezers. Het is het volste recht van de kiezer om te stemmen op wat in de ogen van menig toeschouwer een foute kandidaat is. Ook als de gevestigde orde dan vreselijk moet spartelen. Zoals Macron nu.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Dmitri Peskov, woordvoerder van Vladimir Poetin, is een echte Slavische brombeer, die de ene cynische opmerking op het andere sarcastische commentaar stapelt, maar hij is wel een oude rot in het vak. ‘In de moderne wereld is het onmogelijk om een land te isoleren, vooral als het zo groot is als Rusland,’ zei hij, als commentaar op de totaal mislukte ‘Top van de Amerika’s,’ in Los Angeles.  Die topconferentie, die af en toe wordt gehouden, brengt de Noord- en Zuid-Amerikaanse landen bijeen, en dit keer was Joe Biden de gastheer. Hij begon met een diplomatieke faux-pas door de presidenten van Venezuela, Nicaragua en Cuba niet uit te nodigen. Met als gevolg dat de leiders van Mexico, El Salvador, Guatemala en Honduras uit protest wegbleven. Zo werd, schreef Politico, de ‘Top van de Amerika’s’ een ‘Top van sommige Amerika’s'. Het had allemaal te maken met Rusland. De landen die Biden niet uitnodigde  hebben uitstekende banden met Rusland. Maar dat geldt voor veel andere Latijns-Amerikaanse landen ook. Met de Braziliaanse president Bolsonaro – bijgenaamd ‘de Trump van de Tropen’ – had hij wél een ontmoeting, hoewel die daags voor de inval in Oekraïne nog bij Poetin was langs geweest, en de handelsrelatie met Rusland gewoon voortzet. Wat Biden probeerde was de Latijns-Amerikaanse handen op elkaar te krijgen voor een gezamenlijk anti-Ruslandbeleid. Daar hadden de bezoekende regeringsleiders geen oren naar. Sterker nog, net als veel Aziatische landen, zien die niets in het isoleren van Poetin als middel om de oorlog in Oekraïne te beëindigen.  Op de agenda stond ook een debat over migratie, maar dat vinden de Latijns-Amerikaanse leiders een Amerikaans probleem – en terecht, want het gaat alleen over de bestorming van de Mexicaans-Amerikaanse grens door vluchtelingen. En dan de keuze van Los Angeles als plaats van samenkomst. ‘Een van de meest diverse steden,’ noemde de Californische gouverneur Newsom het in een welkomstwoord. Premier Briceño van Belize zag het net even anders: ‘Het beste en het slechtste van de Amerika’s,’ noemde hij het. De stad is vergeven van zwervers en daklozen, maar in het restaurant, op de 71ste verdieping van het hotel waar alle gasten zaten, koste een torentje zeevruchten 175 dollar. De top eindigde zonder dat iemand begreep waar die eigenlijk over was gegaan. Joe Biden, kon het niet uitleggen. Kennelijk had hij zelf ook geen idee. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify.   See omnystudio.com/listener for privacy information.