Medisch Contact de podcast

Vorige week stond in de Volkskrant een uitgebreid relaas van een journalist en inmiddels ervaringsdeskundige omtrent haar gedwongen opname op een psychiatrische afdeling. Een indringend relaas, waarbij het voelt alsof je middels een bodycam die periode meebeleeft.

‘Je kunt niet altijd Champions League spelen, je moet ook af en toe RKC thuis op het programma hebben.’ Toen ik een keer een gesprek had met iemand die redelijk hoog in de boom zat bij een zorgverzekeraar, was dit zijn metafoor toen we het hadden over centralisatie van zorg. Er zijn diverse voorbeelden waarin er voldoende wetenschappelijk bewijs is dat centralisatie van zorg leidt tot betere uitkomst van zorg, uitgedrukt in mortaliteitscijfers, maar de vraag is of dit voldoende is.

‘Wat een waardeloze journalistiek, redactie van Medisch Contact. (…) En dan vreemd opkijken dat het geweld tegen journalisten toeneemt.’ ‘Door dit bericht over vaccinatie te publiceren draagt u bij aan de genocide die momenteel plaatsvindt.’ ‘Bijzonder kwalijk dat u dit soort desinformatie verspreidt’ (naar aanleiding van een artikel in Nature). Drie recente reacties die op onze website verschenen of in de persoonlijke inbox van een van onze journalisten opplopten.

Dat er mensen aan deze pandemie gingen ver­dienen stond al wel vast. Zo bleek de Britse pendant van Sywert van Lienden zijn Chinese contacten te gebruiken om te bemiddelen bij een vroeg­pandemische levering van persoonlijke beschermingsmiddelen en verdiende daarmee 20 miljoen £. Bol, Unilever en Amazon hebben inmiddels ook een nieuwe dimensie aan ‘geen windeieren leggen’ toegevoegd, maar ook dichter bij huis schreven de collega’s van Follow the Money over de miljoenen € aan extra inkomsten die door het ruimhartige testbeleid verdeeld zouden worden over een relatief klein clubje microbiologen.

Af en toe ontglipt me een langdurige ‘pfffff’ als ik de berichten in onze tuchtrechtsectie lees. Het is al jarenlang een van de meestgelezen rubrieken, die bij veel lezers zorgt voor uiteen­lopende emoties en verzuchtingen.

‘Terrassen open in België’‘Recordaantal doden in India’ Deze twee koppen stonden laatst onder elkaar in de NOS-app en deden me denken aan de film Elysium. In deze dystopische sciencefiction-actie-film (wellicht niet geheel uw genre, maar blijf toch even lezen) krijgen we een doorkijkje naar het jaar 2154.

Volgens de regelen der kunst of volgens de kunst van het vak zijn beide vrije vertalingen van het medisch-salonfähige ‘lege artis’. U zult het regelmatig tegenkomen of zelf gebruiken na het verrichten van een huidbiopt, appendectomie of anderszins invasieve operatie.

Als ik de baas was, waren er al veel meer mensen gevaccineerd. Kijk maar eens naar Israël: daar gaan ze gewoon met vijf tafels in de winkelstraat staan en iedereen die langskomt krijgt een prik.’ Aan het eind van de wekelijkse oppasdag van mijn ouders, geboortejaar 1947 en 1950, heb ik regelmatig gesprekken met mijn vader over de stand van het land.

‘De arts dringt niet verder door tot de privésfeer van de patiënt dan in het kader van de hulp­verlening noodzakelijk is. De arts onthoudt zich van contacten van seksuele aard binnen de hulpverlening. Verbale of lijfelijke intimiteiten zijn niet toegestaan.’

‘Ik heb hem nooit over voetbal horen praten, dus hij houdt niet van voetbal.’ Op het oog lijkt dit een plausibele uitspraak, toch is het een voorbeeld van argumentum ad ignorantiam, of in het Nederlands het argument van de onwetendheid. Het is een drogreden waarbij wordt aangenomen dat een stelling waar is, omdat het bewijs ontbreekt dat het onwaar is.