Kultura poświęcona

Podwarszawskie osiedle, każda willa jak szlachecki dworek, Ukrainiec jako masażysta i mistyk przynoszący ulgę bogatym lemingom, depresyjna, nafurtana i zblazowana klasa średnia, rozprawa z polskim Wschodem, zderzenie dwóch klas Polaków (tych mieszkających w willach i tych mieszkających w blokach), a do tego mistycyzm i ekologia rodem z Czarnobyla. Film „Śniegu już nigdy nie będzie” Małgorzaty Szumowskiej i Michała Englerta to bigos złożony ze zdecydowanie zbyt wielu składników. Dzieło przerosło autorów, a my po mękach na sali kinowej urządzamy sobie godzinną orkę.

Katolik w wielkim mieście jest jak Moryc Welt w legendarnym dialogu z „Ziemi obiecanej”. Bardzo często chodzimy do pięknych świątyń, aby oglądać wspaniałe witraże, słuchać muzyki organowej, czy też karmić umysł mądrymi kazaniami u ojców dominikanów. Często podchodzimy więc do wiary jak do sfery, która ma dawać wyłącznie osobistą satysfakcję. Tymczasem w „Kulturze poświęconej” chcemy dawać świadectwo czemuś odwrotnemu – Kościół to przede wszystkim wspólnota. Dziś gościmy Pawła Zarosę, który od ponad 12 lat jest członkiem drogi Neokatechumenalnej. Paweł stara się nas przekonać, że bycie „neonem” jest nie tylko dobre, ale i potrzebne. 

Osoby starsze nie mają dziś lekko. W społecznej wyobraźni to ludzie zbędni, tworzący milczącą armię wybierającą nam władzę. Zalatujący naftaliną starcy, którzy zajmują nasze miejsca w autobusie w drodze do szkoły i pracy. Twarze, które nieustannie przypominają nam, że młodość uleci z nas szybciej niż byśmy sobie tego życzyli. Czy żyjemy w świcie zdominowanym przez walkę nie klas, ale pokoleń, gdzie po jednej stronie mamy pokolenia X,Y,Z, a po drugiej dziadersów? W kolejnym odcinku kultury Poświęconej pozmawiamy o starości, o filmach, które najlepiej ja przedstawiają oraz chrześcijaństwie, które o starości przedstawia nam opowieść w kontrze do świata.

Boże Ciało polega na tym, że wychodzisz z Bogiem do świata. To wspaniała okazja dla katolickich, wielkomiejskich inteligentów, żeby ze swoim teoretycznym chrześcijaństwem dosłownie wyszli na ulice. Bardzo często zdarza się, że osoby religijne z wyższym wykształceniem grzeszą religijnym klasizmem. Przykładowa babcia na nabożeństwie majowym przecież tylko „klepie Zdrowiaśki i nic nie rozumie”. Ostatnio taką krytykę pobożności można było usłyszeć u Ojca Szustaka w rozmowie z Karolem Paciorkiem. Wszyscy jesteśmy zgodni: tym razem Ojciec Adam tym nie dał rady.

„Sexify to nieudany pastisz, jak z dziaderskich memów z Soku z buraka, autorstwa twórców, którzy chcieli być zbyt zachodni, niczym Rafał Brzozowski na ostatniej Eurowizji” - podsumowała temat Daria Chibner, nasz dzisiejszy gość, a my tylko przyklasnęliśmy. Pojawia się jednak pytanie: jeśli tak nie można edukować seksualnie Polaków, to jak robić to inaczej, a jednocześnie po Bożemu?

– „1500 euro na rękę to nie bogactwo, ale bida” – „A co ma powiedzieć Grażyna z Mszany Dolnej zarabiająca 2200 złotych na rękę, z rodziną na utrzymaniu?” Dziś rozmawiamy o alienacji klasy średniej w czasach covidowych i postcovidowych, o obrzydliwej „Platformie” oraz kilku innych przykładach z popkultury, które pokazują, jak liberałowie stygmatyzują biedę.

Z pracą mamy bardzo duży problem społeczny. Pracujemy za dużo, mało efektywnie, a odpoczywając i tak męczymy swój mózg milionami bodźców pochodzących z mediów społecznościowych i seriali. Czy nie marzycie, żeby choć na kilka dni zamknąć się na przykład u kamedułów na krakowskich Bielanach i po prostu pomilczeć za klasztorną furtą, z dala od hałaśliwego świata? A jednak wśród samych katolików mamy problem z rozumieniem pracy. Wystarczy przypomnieć postać księdza Stryczka, byłego szefa Szlachetnej Paczki, którego można określić Leszkiem Balcerowiczem w sutannie, nie wspominając już o powszechnym zjawisku pracy na czarno i braku szacunku dla gospodyń, organistów i kościelnych w wielu polskich parafiach.

Zastanawialiście się kiedyś, skąd bierze się olbrzymia popularność Roberta Makłowicza? Setki tysięcy ludzi pokłada się ze śmiechu, jak filigranowy krakowianin nabija się z psa jedzącego koperek. Czy jedynie śmiejemy się, uważając, że to po prostu zabawny film i nie ma w nim drugiego dna? A może Makłowicz to spełnienie polskich aspiracji, to człowiek, którym chce być dziś każdy, bo Polak marzy o radosnym "nicnierobieniu", niewymuszonej elokwencji i otwartości na świat?  Ok, ale nawet jeśli, to co mają do tego ogródki działkowe i ideał katolickiej ascezy? 

Disco polo to wehikuł, dzięki któremu przenosimy się do lat 90. Do gorącego entuzjazmu nową Polską i pogoni za Zachodem; światem obfitującym w sny i kolorowe marzenia. Odrzućmy kompleksy i klasizm, przyznajmy wreszcie przed sobą, że disco polo to nie tylko gatunek muzyczny jak każdy inny, ale również alternatywna opowieść o polskiej transformacji. Rozmawiamy z Mateuszem Tonderą, doktorem prawa, adwokatem, muzykiem, twórcą gier RPG i last but not least człowiekiem-anegdotą.

Kim jest kobieta w oczach współczesnego mężczyzny? To zależy, o jakim facecie mówimy. Czy mamy na myśli liberała, lewicowego kontraktualistę, czy może anegdotycznego wujka na weselu, który rzuca niewybredne komentarze wobec młodych dziewczyn. Myśl przewodnia rozmowy: katolickie małżeństwo to dziś najbardziej kontrkulturowa instytucja społeczna. Czy można jednak w ogóle sądzić, że przysięga składana na całe życie, wobec Boga i ludzi, to dobra decyzja?