Elon Musk i J.D. Vance wprost wspierają AfD – po co? "Żeby narobić w Europie chaosu" #OnetAudio

Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio.

[AUTOPROMOCJA]

Gościem najnowszego odcinka podcastu "Raport Międzynarodowy" jest były dyrektor Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, a obecnie starszy analityk Instytutu Zachodniego, dr Krzysztof Rak. Krzysztof Rak jest autorem licznych bestsellerowych książek na temat relacji II Rzeczypospolitej ze Związkiem Sowieckim i hitlerowskimi Niemcami. To sprawia, że w pewnym sensie specjalizuje się on w historii dyplomacji, która – inaczej niż sądzi się współcześnie – realizowana jest w zaciszu gabinetów, a intencje graczy pozostają niejasne.

Dokładnie to prowokuje pytania autorów podcastu, Witolda Jurasza i Zbigniewa Parafianowicza, którzy próbują odczytać prawdziwe intencje Donalda Trumpa. Problem z analizą celów Trumpa polega na tym, że jego słowa i czyny często są sprzeczne i tak naprawdę nie ma żadnej pewności, czy prezydent Stanów Zjednoczonych ma jakikolwiek plan, czy jedynie intuicje, które po omacku próbuje realizować.

Prowadzący podcast pytają Krzysztofa Raka o to, jak interpretować zapowiedź sekretarza stanu USA Marco Rubio, który stwierdził, że USA chcą przeprowadzić manewr tzw. odwróconego Kissingera. W polityce Henry'ego Kissingera, realizowanej za czasów prezydentury Richarda Nixona, chodziło o to, by porozumieć się z Chinami przeciwko Związkowi Sowieckiemu. Obecnie, jak się wydaje, Amerykanie dążą do porozumienia z Rosją przeciwko Chinom.

Krzysztof Rak zwraca uwagę na fakt, iż Richard Nixon co prawda prowadził politykę zbliżenia z Chinami, aby osłabić Sowiety, ale w relacjach ze Związkiem Sowieckim wcale nie dążył do zaostrzenia konfliktu, lecz do odprężenia. W ocenie Krzysztofa Raka Amerykanie obecnie nie dążą do konfrontacji z Chinami, ale do porozumienia z nimi. Jeśli tak, to najprawdopodobniej oznacza to, że celem Waszyngtonu wcale nie jest sojusz z Rosją przeciwko Chinom, lecz stworzenie tzw. koncertu mocarstw, czyli systemu, w którym najpotężniejsze państwa świata podzielą się odpowiedzialnością za określone części globu.

Problem polega na tym, że system taki oznacza ustępstwa wobec Rosji w Europie Wschodniej. W tym miejscu autorzy podcastu uspokajają słuchaczy, że określenie Europa Wschodnia nie oznacza Polski – nasz kraj zaliczany jest bowiem do regionu Europy Środkowo-Wschodniej. Problem polega jednak na tym, że optymizmu co do przyszłości Polski nie można rozszerzyć na Ukrainę.

W dalszej części podcastu prowadzący i ich gość zastanawiają się, jakie miejsce w nowej światowej architekturze Stany Zjednoczone widzą dla Niemiec i czy system koncertu mocarstw będzie oznaczać kontynuowanie sojuszu amerykańsko-niemieckiego, czy też przeciwnie – zerwanie z koncepcją tzw. partnerstwa w przywództwie.

Później Witold Jurasz i Zbigniew Parafianowicz pytają Krzysztofa Raka, jaką partią jest Alternatywa dla Niemiec i czy może ona pójść drogą na przykład Giorgii Meloni, czyli ulec cywilizowaniu, czy też elementy neofaszystowskie w AfD wezmą górę. Krzysztof Rak, definiując podejście niemieckich elit do AfD, stwierdza, że póki co dominuje idea izolowania partii, a nie wciągania jej do współpracy i tym samym jej cywilizowania.

Witold Jurasz i Zbigniew Parafianowicz pytają także, czy Polska powinna unikać jakichkolwiek kontaktów z AfD, czy też – biorąc pod uwagę wzrost poparcia dla tej partii – jednak rozpocząć jakieś dyskretne rozmowy. W tle pojawia się temat służb specjalnych, które mogłyby być narzędziem wykorzystywanym do utrzymywania kontaktów z Alternatywą dla Niemiec w tajemnicy. Witold Jurasz pyta również Krzysztofa Raka, czy państwo niemieckie stosuje wobec radykalnych partii techniki dezintegracyjne.

Na końcu rozmowy pojawia się nieodzowny w tym kontekście wątek francuski, a konkretnie pytanie, czy osłabienie polityczne Niemiec i słabość militarna Republiki Federalnej powodują wzrost znaczenia Francji. Witold Jurasz zauważa, cytując Marcina Giełzaka, który kilka miesięcy temu był gościem "Raportu Międzynarodowego", że Francuzi, jakkolwiek mają słabość do Rosji, to jeszcze większą mają do Napoleona Bonapartego.

Sądząc po radości, która maluje się na twarzy Emmanuela Macrona, można odnieść wrażenie, że prezydent Francji – dzięki polityce Trumpa z jednej strony i chaosowi w Niemczech z drugiej – w końcu ma poczucie, że Francja odzyskuje status mocarstwa.

Pytaniem, którego prowadzący nie zadają Krzysztofowi Rakowi, jest to, jakie miejsce Polska zajmie w koncercie mocarstw, który – niestety – właśnie powstaje. Pytania tego nie zadają z oczywistego, niestety, powodu – bo Polska mocarstwem w dającej się przewidzieć przyszłości nie będzie.