Simone Weil en compassie

"Dan hebben ze misschien iets meer honger in Afrika, maar hier niet”, stelde Geert Wilders in een van de verkiezingsdebatten. Het was de slotzin van een betoog om te bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking, een potje dat zo langzamerhand toch een keer leeg moet zijn, als je ziet hoe vaak daar al niet geld uitgehaald is. 

Hoe walgelijk de uitspraak ook, het appelleert aan een vraag die je wel met recht kan stellen: zit er een grens aan de compassie die je kan hebben met anderen, als het jezelf gaat raken? 

“'U interesseert me niet.’ Geen mens kan die uitspraak doen zonder een wreedheid te begaan en de gerechtigheid te schenden” stelde de Frans-joodse filosofe Simone Weil. In haar denken en leven streefde zij radicale compassie na. 

Wat waren Weils inspiratiebronnen voor deze levenshouding? En welke rol spelen emoties hierbij? 

In deze aflevering van de Podcast Filosofie kijken we naar compassie, door de bril van Simone Weil. 

Dat doen we in samenwerking met het Titus Brandsma Instituut en stichting Socires. Naar aanleiding van de intellectuele biografie van Titus Brandsma, geschreven door Inigo Bocken. 

Allard en Inigo ontvangen Frits de Lange, emeritus-hoogleraar ethiek aan de Protestantse Theologische Universiteit en auteur van Simone Weil, In alles tot het uiterste. 

Simone Weil kun je kennen van de eerdere aflevering die wij over haar maakten, met Marc de Kesel. Een linkje naar deze aflevering vind je hier.