De redenering is ongeveer zo: de gevestigde orde houdt krampachtig vast aan zijn eigen macht, en verwaarloost het belang van de burger. Drain the swamp, bagger het moeras leeg, was de strijdkreet van outsider Donald Trump. En zo koos Frankrijk Emmanuel Macron, Canada Justin Trudeau, Slowakije Zuzana Caputova en Oekraïne in elk geval in de eerste ronde de komiek Volodymyr Zelensky.
Maar klopt die redenering ook? Ik geloof er niets van. Trump ruimt geen moeras op, maar creëert er een, Trudeau is verwikkeld in een corruptieschandaal, Macron is erin geslaagd ruzie te krijgen met links, rechts en het midden. En bovendien: niemand wordt als politicus geboren, en als hij het eenmaal is, wordt hij per definitie onderdeel van de gevestigde orde. Je bent eigenlijk alleen outsider tijdens je campagne, daarna wordt je net zon insider als alle anderen.
Wat is er eigenlijk mis met die gevestigde orde? Waarom heet een politicus die zijn werk goed en graag doet een plucheklever? Ik draai het liever om: niks mis met een ervaren politicus die wordt herkozen.
Het is ook hip om te fantaseren over een zakenkabinet. Die gedachte is gebaseerd op de onbewezen veronderstelling dat het land langs de afgrond marcheert en beter af is met een generaal als minister van Defensie, een arts op Volksgezondheid, een rechter op Justitie, en een boer op Landbouw. Nederland heeft het in de 19de en 20ste Eeuw enkele keren geprobeerd, en dat werden catastrofes in onze parlementaire geschiedenis. Het vijfdekabinet-Colijn viel in1939 al na drie dagen, tijdens het eerste Kamerdebat. Dat is ook logisch, want moderne democratieën kiezen volksvertegenwoordigers en daarmee ministers uit hun midden, gewone burgers dus die, net als de kiezers, leken zijn.
Een échte outsider zou zeggen: ik doe het voor één termijn, schud de politiek eens lekker op, en ben dan weg. Maar zulke outsiders die bestaan niet. Het zijn gewoon aspirant-plucheklevers.
See omnystudio.com/listener for privacy information.