Gaza. Lex Bohlmeijer in gesprek met Sinan Çankaya

Mohammed Mbougar Sarr's 'De diepste verborgen herinnering van de mens' wordt genoemd als een woedend boek dat veel indruk heeft gemaakt, vooral in de Nederlandse vertaling. Het boek wordt gebruikt als een voorbeeld van een werk dat maatschappelijke woede uitdrukt, maar toch geprezen wordt, mogelijk omdat het uit een ander land komt. Bohlmeijer haalt het aan als contrast met de terughoudendheid om boze boeken over de Nederlandse samenleving te accepteren. Sarr's roman dient als een referentiepunt voor het bespreken van de ruimte voor woede in de literatuur.

Didier Eribon's werk, waaronder zijn boek over 'Klassiemigrant', beschrijft wat er gebeurt als individuen klimmen op de maatschappelijke ladder. Eribon onderzoekt de spanningen en vervreemding die ontstaan wanneer iemand zijn of haar oorspronkelijke sociale klasse ontgroeit. Zijn werk wordt genoemd in de context van Sinan Çankaya's eigen sociale klim en zijn reflecties op de ervaringen van klasse-migranten. Het wordt gebruikt om de interne conflicten en het verlies van verbinding met de eigen achtergrond te illustreren. Het concept van 'adresseringsfout' wordt ook genoemd in relatie tot Eribon's werk, waarbij de woede ten onrechte gericht wordt op de naasten in plaats van op de maatschappij.

In 'Orientalism,' Edward Said critiques the Western construction of the Orient as a place of mystery and exoticism. He argues that Orientalism, as a discipline and worldview, is inherently tied to European imperialism and serves as a powerful instrument of domination. Said examines how Western literature, academia, and politics have perpetuated colonialism and imperialism by creating and reinforcing stereotypes and myths about the East. He traces the development of Orientalism from its roots in the 18th century to its contemporary implications, emphasizing the intimate relationship between knowledge and power and the need to challenge these dominant discourses[1][3][5].