Als kind ging ik regelmatig met mijn ouders mee naar superoma, die in een tehuis voor demente bejaarden woonde. Van die bezoekjes herinner ik me vooral de deur die met een code moest worden geopend en dat een van de bewoonsters als ik binnenkwam steevast riep: ‘Kijk, daar is de sjah van Perzië, kijk dan toch!’ Uit mijn superoma kwam niet zoveel, ook niet nadat er wat advocaatjes in waren gegaan.
