De panelen schuiven wereldwijd en niet in het minst in Europa. Een van de meest opmerkelijke trends is die van de verkilling tussen Frankrijk en Duitsland waartegenover nu ineens een nieuwe passie tussen Parijs en Londen in bloei lijkt te komen. Hebben Vladimir Poetin en Olaf Scholz Emmanuel Macron en Rishi Sunak in elkaars armen gedreven? Jaap Jansen en PG Kroeger duiken in deze onverwachte 'bromance' over het Kanaal heen.

***

Op sommige podcast-apps kun je niet alles lezen. De complete tekst vind je altijd hier

***

Nu is de historie van de Frans-Britse betrekkingen natuurlijk een van de meest kleurrijke. De contrasten, de 'ups and downs', de 'amours fous' afgewisseld door explosies en oorlogen bepalen al duizend jaar deze politieke en culturele relatie. Dat loopt van het Tapijt van Bayeux over die ene succesvolle invasie van het Britse eiland tot het 'Non!' van Charles de Gaulle en van honderd jaar oorlog tot samen optrekken tegen Johan de Witt. En van Trafalgar en Waterloo tegen Napoleon tot samen op de Krim tegen tsaar Nicolaas I. In 'Yes Minister' formuleerde Sir Humphrey dan ook precies hoe een Brit daarover dacht.

Uit die kleurrijke historie zijn fundamentele principes gegroeid zoals de vanzelfsprekende culturele superioriteit van de Fransen en ‘het Perfide Albion’ der Britten. "Een volk met zo'n slechte keuken kun je niet vertrouwen," zei Jacques Chirac al eens. Deze twee naties zullen elkaar nooit echt begrijpen. Tegelijkertijd komen ze ook nimmer los van hun wederzijdse fascinatie. “Zij heeft de ogen van Caligula en de mond van Marilyn Monroe”, zei Francois Mitterrand over Margaret Thatcher.

Dat kleurt ook wat er nu ineens gebeurt. Sunak begrijpt wat Boris Johnson niet zag. 'Getting Brexit Done' lukt alleen nog als de EU daar nog iets in zou zien, in het eigen belang. En daarvoor heeft hij zowel Ursula von der Leyen als Emmanuel Macron nodig. De Franse president ziet daarbij een nieuwe kans voor zijn 'legacy' als vernieuwer van Europa. Bovendien zijn Fransen en Britten geopolitiek - ook tegenover Poetin en Xi Jinping - veel meer elkaars partners dan anderen binnen de EU ooit kunnen zijn.

Sunak heeft daarbij dringende binnenlandse redenen voor deze plotse 'bromance'. Slaagt hij erin de ellende van Brexit te verzachten, dan kan hij zowel de Ieren en Schotten als politieke concurrent Labour een machtig wapen uit handen slaan. Met Macron kan Londen zelfs een nieuwe alliantie binnen het brede Europa vormen - zeker nu de Frans-Duitse As zo hapert - en kunnen de Britten actief partner worden in de nieuwe vormen van Europese samenwerking die Macron al langere tijd propageert. Ook rond defensie.

En dus blijkt Sunak bereid heel veel geld aan de Fransen te geven om vluchtelingen ervan af te houden in kleine bootjes het Kanaal over te steken. En zelfs over schoolreisjes naar het Louvre wilde hij met Macron tot versoepelingen komen!

Bij grote thema's als energie en defensie wil Macron een brug slaan tussen de EU en 'les Anglosaxons'. Precies wat De Gaulle ook wilde! Hou ze erbuiten, maar koppel ze wel aan Europa via Parijs. Het is daarom geen toeval dat koning Charles III zeer binnenkort met zijn allereerste staatsbezoek zijn opwachting maakt bij de ‘collega-monarch’ in het Élysée. De zoete wraak van Macron op de vorige Britse premier Liz Truss, die zei dat ze nog niet wist of ze Macron vriend of vijand moest noemen.

***

Deze aflevering is mede mogelijk gemaakt door de Europese Unie en met donaties van luisteraars die we hiervoor hartelijk danken. Word ook vriend van de show!

Heeft u belangstelling om in onze podcast te adverteren of ons te sponsoren? Dat zou helemaal mooi zijn! Stuur voor informatie een mailtje naar adverteren@dagennacht.nl