Als sociaal dienstverlener werkte Emine Ugur (Gaziantep, 1978) jarenlang met mensen aan de onderkant van de samenleving. Ze ontdekte dat het sociale stelsel inmiddels zo krankzinnig ingewikkeld is dat de overheid zelf het systeem niet meer begrijpt én dat het mensonterend uitpakt voor de mensen die ermee te maken krijgen. Maar liever betaalt de politiek voor dit gedrocht aan regelingen dan dat ze de mensen zelf een bestaansminimum verleent. Daarom zegt zij: armoede is een keuze, een politieke keuze. En ze kan het weten, want ze heeft zelf na een scheiding ook een tijd in armoede geleefd.
Ze schrijft er openhartig over in haar tweewekelijkse column in Trouw. Net als over dat andere grote onderwerp in haar leven: moslimhaat.

See omnystudio.com/listener for privacy information.