Limitarisme: tijd voor een bestaansmaximum (met Ingrid Robeyns)

We hebben in Nederland een zogenaamd bestaansminimum. De armoedegrens lag in 2023 op 1.510 euro per maand voor een alleenstaande. Voor een stel met twee jonge kinderen lag deze op 2.535 euro. Dat is dus de ondergrens. En 3,1% van de Nederlanders zit onder die ondergrens en nog veel meer mensen zitten maar net boven die ondergrens.

Er is dus een ondergrens (waar je vervolgens onder kunt blijken te zitten), maar er is geen bovengrens. Er is een bestaansminimum, maar geen bestaansmaximum. Terwijl als we kijken naar leven binnen de draagkracht van mens en aarde, dat een minstens zo belangrijke grens is. De rijksten ter aarde (en daar behoort een groot deel van Nederland toe) hebben veruit de grootste impact op het klimaat. Ze hebben ongekend grote politieke macht en daarmee is hun welvaart een gevaar voor de democratie - iets wat eerder wat abstracter was, maar tegenwoordig zie je de oligarchen letterlijk op de eerste rij zitten. Zet een maximum op wat je mag bezitten en je neemt veel uitwassen van geld weg. De school die dit voorstaat wordt het limitarisme genoemd?

Maar leg je daarmee niet ondernemerschap plat? Superrijken zijn toch ook heel belangrijk door middel van hun filantropie? En hoe pak je het praktisch aan?

Paul en Allard bespreken dit alles met de bedenker van het limitarisme, prof. dr. Ingrid Robeyns, hoogleraar Ethiek van instituties aan de Universiteit Utrecht.