Onze hoofden werken klaarblijkelijk conservatief. We omarmen de democratie, maar als die een resultaat oplevert dat ingaat tegen onze verwachting, dan leidt dat tot enorme onrust. Duitsland is de motor van de Europese economie en als de Duitsers verkiezingen houden, moeten die leiden tot continuïteit. Dat kan kennelijk alleen met Angela.
Feit is dat Angela's CDU-CSU een maand geleden bij de verkiezingen wel de grootste partij bleef, maar stevig verloor. Jean-Claude Juncker, de voorzitter van de Europese Commissie, liep voor de muziek uit toen hij Angela op 24 september feliciteerde met haar overwinning, als een soort garantie voor de continuïteit van Europa. En hij was niet de enige. Het leek wel alsof de hele wereld wilde geloven dat ons collectieve lot was bezegeld met die overwinning, die geen overwinning was.
Het kan het einde zijn van Angelas lange politieke loopbaan. In de vele commentaren stapelen de verwijten aan de liberale FDP zich op, alsof het een soort misdrijf is om je uit coalitieonderhandelingen terug te trekken als je het niet eens kunt worden over vluchtelingen en het klimaat. En aan de sociaaldemocratische SPD, die spectaculair verloor en dus weigert opnieuw in een zogenaamde grote coalitie te stappen, waar Angela het voor het zeggen zou hebben.
President Steinmeier probeert koste wat kost nieuwe verkiezingen te vermijden, en heeft de partijen teruggestuurd naar de onderhandelingstafel. Hij ziet enorm op tegen een stemming in het parlement om Angela als nieuwe kanselier te benoemen, of een minderheidsregering. Op zijn manier probeert hij de regeringscrisis te beteugelen, die nu al steevast de grootste uit de naoorlogse geschiedenis wordt genoemd.
Misschien lukt het, maar de kans op een stabiele regering lijkt van de baan. En wat dan nog? Waarover maken we ons toch zulke zorgen? Nieuwe ronde, nieuw geluk. Zo werkt de democratie die we allemaal zo hartstochtelijk omarmen. En ja, er is vast leven na Angela.
See omnystudio.com/listener for privacy information.