De eerste keer dat het sanctiemiddel werd gebruikt was 137 jaar geleden, in Ierland, tegen een rentmeester die zijn pachters tijdens een hongersnood geen uitstel van betaling wilde verlenen. Tot in de verre omgeving wilde niemand meer zaken met hem doen. Die rentmeester heette Charles Boycott.
In twee derde van de gevallen halen sancties weinig of niets uit, zoals tegen Rusland. Vladimir Poetin gaat echt de Krim niet ontruimen. Kim Jong-un stopt niet met zijn kernwapenprogramma. Venezuela sluit China in de armen en trekt een lange neus naar Trump. Maar soms helpt het wèl, zoals in de boycot tegen Zuid-Afrika vanwege de apartheid. En tegen Nederland. Tegen het Koninkrijk der Nederlanden?
Jazeker. Precies 72 jaar geleden riep Indonesië zijn onafhankelijkheid uit. Nederland weigerde die te erkennen en ondernam zelfs koloniale oorlogen die eufemistisch politionele acties werden genoemd. De Veiligheidsraad van de VN begon, onder aanvoering van Amerika, een ware diplomatieke loopgravenoorlog tegen het koloniale Nederland. De Raad nam een trits anti-Nederlandse resoluties aan, president Truman dreigde Nederland te schorsen als VN-lid en zette de Marshallhulp op een laag pitje. Het kostte Nederland 1,1 procent van het BNP en in 1949 ging ons land eindelijk door de knieën met de soevereiniteitsoverdracht - ook alweer zon vindingrijk eufemisme.
Dus, ja, het Koninkrijk behoort tot die één derde minderheid waar sancties wél succes hebben gehad. Wij kozen eieren voor ons geld, en hielden er mismoedige, misdeelde vluchtelingen aan over, en nasi. Maar meestal leveren sancties helemaal niets op - al slaan politici die ze instellen zich trots op de borst. Oh ja, nog even over die meneer Boycott: die had het nakijken, want het Britse leger greep in. Kortom: sancties? Die kan je beter boycotten.
See omnystudio.com/listener for privacy information.