Sinan Çankaya, antropoloog en auteur van 'Ontelbare Identiteiten', verkent diepgaande thema's zoals racisme, kolonialisme en herinneringscultuur. Hij bespreekt de impact van genocide en de rol van geheugen in de huidige Gaza-situatie. De complexe relatie tussen identiteit en sociale structuren wordt belicht, evenals de uitdagingen van krijgsverhalen na recente gebeurtenissen. Met scherpe inzichten over media en de noodzaak voor mentale decolonisatie, roept hij op tot een bredere discussie over sociale rechtvaardigheid en de gevolgen van geweld in de cultuur.
Sinan Çankaya bekritiseert de Nederlandse herinneringscultuur, waarbij de lijden van Palestijnen vaak niet de erkenning krijgt die het verdient.
De schrijver noemt de huidige situatie in Gaza genocide, wat de aandacht vestigt op de noodzaak van erkenning van deze ernstige schendingen.
Çankaya roept op tot een serieuze heroverweging van de maatschappelijke woede van onderdrukte groepen, die moet worden erkend voor verandering.
Deep dives
De Spiegel van de Samenleving
Het boek van Sinan Chankaya, 'Galmende Geschiedenis', biedt een kritische reflectie op de Nederlandse samenleving, waarbij het de thema's racisme en kolonialisme aanpakt. Chankaya beschrijft zijn sociale klim als een val, waarbij de uitdrukking van zijn stem en ervaringen op scherp worden gesteld. Hij onderzoekt de vraag welk verhaal hij mag vertellen en welke woorden vaak verzwegen worden, vooral in de context van de genocide in Gaza. Dit proces van reflectie is niet alleen individueel, maar strekt zich uit naar de bredere maatschappelijke vraagstukken over recht van spreken en erkenning van verhalen.
Het Gebruik van 'Genocide'
Chankaya noemt de huidige situatie in Gaza expliciet genocide, gebaseerd op rapporten van het Internationaal Gerechtshof en erkenning door mensenrechtenorganisaties. Hij wijst op de vernietiging van infrastructuur, zoals universiteiten en scholen in Gaza, die leidt tot een holocaustachtige aantasting van leven en cultuur. De keuze om het woord genocide te gebruiken is bedoeld om de aandacht te vestigen op de onmiskenbare ernst van de situatie, met de vraag waarom velen ervoor kiezen weg te kijken. Dit roept diepere vragen op over collectief geheugen en de morele verplichtingen die daaruit voortvloeien.
Herinneringscultuur en Raciale Hiërarchie
Chankaya analyseert de Nederlandse herinneringscultuur en de hiërarchie van lijden binnen deze cultuur na de Holocaust, waarbij het Joodse lijden dominant is geworden. Hij stelt dat de volgorde van wat moet worden herinnerd of vergeten, geracialiseerd en politiek gemotiveerd is, met implicaties voor wie spreekt en wie wordt gehoord. Dit leidt tot een pikorde waarbij de lijden van andere groepen, zoals Palestijnen, vaak niet dezelfde erkenning krijgt. Chankaya roept op tot een heroverweging van deze structuren, wijsheid, en de noodzaak van een meervoudige benadering van herinnering.
Persoonlijke Ontwikkeling en Klassestructuren
De spreker reflecteert op zijn eigen ontwikkeling als kind van Turkse migranten en zijn strijd met interne en externe verwachtingen. Hij beschrijft zijn sociale klim en de gewelddadige impact hiervan op zijn perceptie van zijn ouders en omgeving, evenals de internalisatie van racistische opvattingen. Deze reflectie dwingt hem om de klassenmechanismen en de onderdrukking die hij heeft ervaren te erkennen, wat bijdraagt aan een les in empathie. Dit zorgt ervoor dat Chankaya niet alleen de impact van zijn persoonlijke geschiedenis verkent, maar ook de bredere sociale structuren die deze ervaringen vormgeven.
Emotionele Woede en Verzet
Het boek bevat een oproep tot erkenning van de woede die onderdrukte groepen ervaren, vooral in het licht van de huidige conflicten en de relativerende tendensen in de media. Chankaya pleit ervoor dat maatschappelijke woede serieus moet worden genomen en niet moet worden onderdrukt door de dominante ordening van de samenleving. Deze emotionele dimensie is cruciaal voor een fundamenteel begrip van de huidige politieke en sociale onrechtvaardigheden. De auteur benadrukt dat de bewustwording en erkenning van deze woede een belangrijke stap zijn in het bereiken van verandering en het teweegbrengen van beweging in de samenleving.
Goede Gesprekken | Sinds de Tweede Wereldoorlog leeft sterk het besef dat de vernietiging van een heel volk nooit meer mag gebeuren. Toch laat Gaza opnieuw een pikorde in lijden zien, stelt antropoloog Sinan Çankaya in zijn nieuwe relaas Galmende geschiedenissen.
Opname & montage: Lex Bohlmeijer Mixage: Tom Ruijg
Luister je graag dagelijks naar De Correspondent? Activeer hier een gratis proefmaand en krijg toegang tot al onze audio: https://decorrespondent.nl/luisterverder
