Eerst de Britten. Met veertien aanslagen die iets te maken hebben met Russen, hebben ze waarachtig reden tot zorg. Aan de andere kant: dezelfde Boris Johnson die nu, als minister van buitenlandse zaken, zegt zeker te weten dat Poetin met zijn lange arm achter de aanslagen zit, verwelkomde, toen hij burgemeester van de hoofdstad was, het leger van Russische oligarchen dat zich in Londen vestigde hartstochtelijk en met een vereenvoudigde visumprocedure. Londongrad werd de bijnaam van de stad.
Die miljardairs, die met hun met hun eigen jets vol mooie meiden, koffers geld en lijfwachten kwamen aanvliegen, de duurste huizen kochten en in voetbalclubs investeerden, zijn soms tegenstanders van Poetin, maar behoren meestal tot zijn coterie. Dat in zon maffia-achtig milieu af en toe iemand wordt omgelegd, hebben de Britten, met hun honger naar buitenlandse miljarden, zelf in de hand gewerkt. Is Poetin Vladimir Corleone? Wie zal het zeggen.
Dan de Amerikanen. Het gespartel van Trump in het Ruslandonderzoek, zijn overweging om speciaal onderzoeker Robert Mueller af te zetten, de barrage van ontslagen van hoge ambtenaren, beleidsmedewerkers en ministers dat alles leidt in het Kremlin tot hoongelach. Dat Trump zich wil omringen met jaknikkers, dat vindt Poetin vanzelfsprekend, want dat doet hij zelf ook. En beter, want hij kan tegenstanders monddood maken. Maar dat gesputter, al die tweets met hoofdletters en uitroeptekens, dat geweeklaag dat ziet Poetin als de weg naar zelfvernietiging. Poetin is een tevreden man. In eigen land met een misschien wat opgeleukte verkiezingsuitslag. En met een opgestoken middelvinger naar het Westen.
See omnystudio.com/listener for privacy information.