Miljoenen mensen over de hele wereld zijn in de weer met wattenstaafjes. 10 seconden langs de binnenkant van je wang strijken, in een envelop en met de post naar Houston, Texas. Zes tot acht weken later krijg je bericht met een linkje naar een webpagina waar je eigen identiteit in handige staafdiagrammen en wereldkaartjes samengevat is.

Dat is wat Groene-redacteur Roos van der Lint meemaakte toen ze zich door een hartverwarmende reclame van het bedrijf MyHeritage liet overhalen om een DNA-test te doen. Dit soort bedrijven claimen je een andere blik op jezelf te geven, een spiegel die op abstract niveau iets zegt over wie je wérkelijk bent. Op basis van hun enorme DNA-databank kunnen ze je (niet) heel precies vertellen voor hoeveel procent Nederlands, Schots of Hongaars je bent. Of dat je, zoals Roos, familie in Angola hebt.

Dat is mogelijk door het DNA dat de miljoenen gebruikers van dit soort commerciële bedrijven zelf opsturen. Maar wat brengt deze mensen ertoe om dat ook daadwerkelijk te doen? Wat hopen ze te vinden? Wat zegt het over de tijdsgeest dat de DNA-kit één van de populairste kerst- en verjaardagscadeaus is? En wat zijn de gevaren van dit ‘kleinburgerlijke tijdverdrijf’? Etno-nationalisme, overspelige familieleden en privacylekken, wellicht?

Lees hier het coverartikel in De Groene Amsterdammer van deze week.

Productie: Kees van den Bosch & Jan Daalder

See omnystudio.com/listener for privacy information.

SMNTY Fiction: Terminus (Chapter 12.2)