Thomas Bellinck: Een ruimte van verschijnen

Steun Zwijgen is geen optie en bescherm mee de ruimte om te twijfelen, bij te leren en oprechte gesprekken te voeren. Met een gift maak je ons werk mogelijk en vergroot je de impact en community van ZIGO.

Thomas Bellinck is kunstenaar en onderzoeken, theater- en documentairemaker. Hij werkt regelmatig met mensen die doorgaans niet aan het woord komen en maakt oprecht samen met hen kunst. Hij spreekt niet over gevangenen of migranten. Hij heeft het over mensen in detentie en mensen zonder Belgische papieren. Dat lijkt complex, maar doorheen het gesprek begrijp je steeds meer waarom hij dat doet.

Met Thomas hadden we het over het verschil tussen een Belgisch en een Afghaans paspoort. Over de neiging van mensen binnen het systeem om de macht elders te leggen. Over het dictaat van de efficiëntie dat ons steeds meer afhankelijk maakt van technologie. Met alle gevolgen vandien. Over klassenjustitie en infrastructureel racisme. Over een operavoorstelling maken met mensen in detentie en de vele obstakels die je dan tegenkomt. Over worstelen met je eigen privilege.

Hoofdstukken

Hoofdstuk 1: Subtiel verzet (3:50)
Over interviews die Thomas afnam met politieagenten en Europese machtshebbers. Over schuld en verantwoordelijkheid en de neiging om die vooral elders te leggen. Over de passport index en de mobiliteitsscore van landen die perfect de bestaande ongelijkheid schetsen. Over weg kijken.

Hoofdstuk 2: Verontwaardiging (12:10)
Over de beeldcultuur die bestaat rond migratie. Over beelden van daders en slachtoffers en de binaire schema's die helemaal niet meer volstaan om de realiteit weer te geven. Over de totale ontkoppeling van het lijden in de wereld en onze rol in het veroorzaken van dat lijden. Over de kracht van verontwaardiging die in twee richtingen gebruikt kan worden.

Hoofdstuk 3: Human hunting (20:08)
Over jacht als frame om naar grensbewaking te kijken. Over het flou continuüm van daderschap en slachtofferschap. Over jagers, gejaagden, instrumenten van jacht, toeschouwers van jacht en technologie. Over human hunting als meest succesvol Europees exportproduct.

Hoofdstuk 4: Dual use (27:47)
Over de rol van technologie in het bewaken van onze buitengrenzen. Over het obscure agentschap eu-LISA, dat steeds beter bewaakte databanken bijhoudt over wie waar wanneer is en steeds efficiënter wordt in mensenjacht. Over de geschiedenis van het nemen van vingerafdrukken en hoe zo'n technologie langzaam verschuift van een koloniale context, naar grenzen en een gevangenissysteem, om uiteindelijk algemeen gebruikt te worden voor ons gemak.

Hoofdstuk 5: Efficiëntie (36:20)
Over leren uit de geschiedenis. Kan het flippen? Kan een technologie die ons nu vooral gemak verschaft in de toekomst gebruikt worden tegen ons? Spoiler alert: ja. Over het naiëf optimisme van sommige machthebbers die denken dat de democratie ons wel zal redden. Die geloven dat technologie neutraal is. Over efficiëntiedenken in het uitvoeren van de doodstraf.

Hoofdstuk 6: Er is geen vangnet (43:24)
Over Thomas' besef dat mensen in de gevangenis niet fundamenteel van hem verschillen. Over structureel racisme binnen justitie dat er voor zorgt dat we disproportioneel veel mensen zonder Belgisch pasport opsluiten. Zouden we kunnen spreken van klassenjustitie? En racistische justitie?

Hoofdstuk 7: Een ruimte van verschijnen (51:54)
Over de opera die Thomas gemaakt heeft samen met mensen in detentie en wat hij daarmee wil bereiken. Over de rol van kunst in de gevangenis. Over hoe je — ondanks het feit dat er geen gelijkwaardigheid is — toch een ruimte van verschijnen kan creëren waarin je als mensen samen iets kan maken. Over zijn keuze voor het operapodium om net deze verhalen te vertellen.

Hoofdstuk 8: Bourgeois entertainment (59:13)
Thomas worstelt oprecht met de vraag of hij met zijn bourgeois entertainment echt iets goed doet of eerder bijdraagt aan het systeem zoals het nu is. Hij praat over de moeilijkheid van mensen in detentie te proberen betalen. Over een sluwe manier om lageloonarbeid terug naar ons land te krijgen. Over de vele momenten waarop Thomas geconfronteerd wordt met de onmogelijkheid van een écht gelijkwaardige relatie met zijn medemakers in detentie.