Zwijgen is geen optie Elise Maes: Straf is geen zorg
Steun Zwijgen is geen optie en bescherm mee de ruimte om te twijfelen, bij te leren en oprechte gesprekken te voeren. Met een gift maak je ons werk mogelijk en vergroot je de impact en community van ZIGO.
Elise Maes is criminologe. Maar haar praktijkervaring in de gevangenis heeft van haar een overtuigde abolitionist gemaakt. Met andere woorden: de gevangenis heeft misschien een functie, maar het is geen goede. Ze spreekt bij ons aan tafel over detentieschade. Een heel droevig woord als je het ons vraagt. Detentieschade is de fysieke en mentale aftakeling die je krijgt van maanden of jaren lang met meerdere mensen in een cel te zitten en twee keer per dag op een verharde speelplaats te komen. Detentieschade helpt niemand.
Is overbevolking dan het probleem? Daarop krijgen we een duidelijke nee. Je kan gevangenissen blijven bouwen, ze gaan altijd vol zitten. Dat aanzuigingseffect is zelf aangetoond door onderzoek. Maar ze afschaffen? Oh, nee hoor. Toch zegt Elise het met moed en helderheid: straf is niet de beste oplossing voor alles.
En als je het zo zegt, dan klinkt dat best logisch, toch?
Luister mee naar ons gesprek met Elise Maes en je kijkt nooit meer hetzelfde naar een gevangenis.
Of bekijk de aflevering en lees meer op zwijgenisgeenoptie.be/elise-maes
Hoofdstukken
Intro (0:00)
Hoofdstuk 1: Detentieschade (2:45)
Elise heeft het over haar stiekeme vrijwilligerswerk in de gevangenis en over het effect van een grote groep studenten die allemaal hun academische projecten in de gevangenissen gaan doen. Ze spreekt over de detentieschade die ze met eigen ogen gezien heeft en dropt voor het eerst the A-bomb (abolitionisme)
Hoofdstuk 2: Geïnstitutionaliseerde klassenjustitie (13:00)
Over hoe slecht slachtoffers behandeld worden in ons systeem. Over secundaire victimisatie, toegepast op het Reuzegomproces. Over klassejustitie en alle subtiele manieren waarop justitie onrechtvaardig is.
Hoofdstuk 3: Wat is daar neutraal aan? (26:17)
Elise heeft het over de criminologie en ruimer over de hele academische wereld. Over de illusie van neutraliteit en objectiviteit en de verantwoordelijkheid die opduikt als je beseft dat die niet bestaan. Over ongelijkheid in de academische wereld en hoe die generationeel in stand gehouden wordt.
Hoofdstuk 4: Decentraliseren (41:01)
Elise heeft het over financiering in de academische wereld als een disciplineringsproces, waarbij mensen langzaam, zonder dat ze het doorhebben in de pas gaan lopen. Er ontstaat een oprechte uitwisseling over wat dat wel? Hoe gaan we bijvoorbeeld studenten quoteren? Of gaan we uberhaupt nog quoteren? Hoe zou je instituten als universiteiten en gevangenissen kunnen decentraliseren? En hoe groot is Elises abolitionisme?
Hoofdstuk 5: Sociale schade is sociale schade (58:35)
Over hoe je mensen kan werven voor het abolitionisme met meer dan 'dit is wat we niet willen'. Over proberen begrijpen als abolitionistische praktijk en misschien wel als de enige mogelijkheid. Over de schade die de dief van onze laptop berokkend wordt via een straf en hoe die in verhouding staat tot ons ongemak over het verlies van die laptop.