De waarde van empathie en wetgeving in de omgang met kwetsbaren

Vandaag bespreken we het boek Komt een land bij de dokter van Michelle van Tongerloo. Ondertitel: Nederland door de ogen van een straatarts Net als de boeken Armoede uitgelegd aan mensen met geld en Rotterdam is dit een boek die je de ongemakkelijke waarheid laat zien van iets wat je normaal waarschijnlijk niet ziet. De eerste hoofdstukken las ik met pijn in mijn buik soms. Ik vroeg me af hoe dit kan in Nederland. Dat het voor een groot deel van de mensen zo dicht bij is, van leven naar overleven. Dat er zoveel mensen zijn die misbruik maken van andere mensen door ze te laten werken voor een schijntje en de roep om hulp negeren. Dat de gemeente en andere instanties in staat zijn om mensen te negeren omdat ze de regels niet goed kennen. De laatste hoofdstukken gaven me ook het gevoel dat we als medemens vrij eenvoudig anderen kunnen helpen.  Michelle van Tongerloo volg je via LinkedIn. Het boek geeft diepte en achtergrond over de verhalen die ze daar deelt. Een huisarts en straatarts die echt iets veranderd in het leven van mensen. Het boek is opgedeeld en drie delen: De problemen, de oorzaken en de oplossingen. Ongedocumenteerde mensen worden uitgebuit Veel arbeidsmigranten belanden op straat Er komen steeds meer daklozen bij Meer en meer mensen zijn economisch dakloos Ons sociale vangnet is geen sociaal vangnet meer Waarom mensen als Rachida geen huis kunnen krijgen Hoe de zorg een verdienmodel werd De zorg is versplinterd geraakt Rilana, het verhaal waarin alles samenkomt Wat de overheid kan doen Creëer professionele nabijheid Organiseer bestaanszekerheid Verbeter de verzorgingsstaat Met de proloog trekt Michelle je gelijk mee in haar wereld. Hoe ze begon als arts bij de ggz en hoe ze na het uiten van haar boosheid op Facebook wordt ontslagen. De dag naar haar ontslag accepteerde ze een baan als straatarts in de Pauluskerk. Daar ziet ze pas echt wat er allemaal misgaat in onze samenleving. Ze ontdekt ook mogelijkheden hoe ze kan helpen door de verhalen te delen en om geld te vragen. Deel De problemen Ongedocumenteerde mensen worden uitgebuit Ongedocumenteerd: mensen die langer dan drie maanden zonder verblijfsvergunning in Nederland leven. (23.000-58.000) Mensen worden uitgebuit, zoals Solomon (51) die 25 euro krijgt voor een dag vuil prikken. Als ongedocumenteerde, dakloze, heb je geen woonadres, geen bankrekening, geen zorgverzekering, geen uitkering, en geen recht op huisvesting, opvang of de voedselbank. Voorbeeld van een vrouw van zeventig die zeven dagen per week werkt, voor dertig euro per week. Volgens het Europees Sociaal Handvest hebben we als Nederland hierin veel te verbeteren, deze mensen hebben recht op voeding, water, kleding en onderdak. Deze mensen wordt vaak zorg ontzegt, omdat ze niet zijn verzekerd, geen geld hebben en we hebben vooroordelen over ze. Veel arbeidsmigranten belanden op straat Er werken nu bijna 1 miljoen arbeidsmigranten in Nederland (een op de tien werknemers). Ze doen het werk wat de meeste Nederlanders niet willen doen. Ze werken hard en veel, krijgen weinig netto uitbetaald. Als ze hun baan verliezen, verliezen ze vaak ook hun plek om te wonen. Gemeentelijke ambtenaren bepalen vaak of EU-migranten toegang krijgen. Volgens de wet hebben de meeste deze rechten, maar de migranten zelf weten dit niet en houden zich gedeisd. Checklist gelijke behandeling EU-burgers. Steden al Rotterdam hebben een eigen checklist en ontmoedigen ambtenaren om te helpen. Er is een onderscheid tussen ‘eigen daklozen’ en ‘andere daklozen’, terwijl ze dezelfde rechten hebben. “Beschaving lees je af aan de manier waarop een samenleving met haar zwaksten omgaat…” - Van Tongerloo Laatste drie alinea’s p53 een voorbeeld hoe de kosten voor de maatschappij toenemen door niet eerder hulp te bieden. Er komen steeds meer daklozen bij Ze verteld over haar werkervaring op Sint-Eustatius,