Het lijkt veel over angst te gaan tegenwoordig.
Er groeit een generatie op met een smartphone in de hand en sociale media als spiegel. Altijd vergelijken, maar daarmee ook constant tekortschieten en de angst of je wel genoeg bent.
Maar de angst richt zich ook op dingen buiten ons. Angst voor de ander, voor het onbekende, voor de toekomst vreet zich in – met polarisatie, complotten en wantrouwen als gevolg.
En daarnaast angst voor de catastrofe met oorlog, klimaatdreiging en kunstmatige intelligentie. Soms kan het voelen alsof het einde van de wereld niet langer een abstract idee is, maar een tastbare realiteit.
Tegenover angst staat hoop. Een hoopvolle levenshouding. Je hoorde dat net al. Waar angst sluit, opent hoop. Waar angst verdeelt, verbindt hoop. Hoop is geen naïeve wens, maar een richtinggevende kracht. Ze vormt gemeenschappen. Ze geeft moed. In het christelijk geloof opent hoop zelfs de hemel. Ze rekent op God — hier en nu - en voor wat komen gaat. Ze ziet uit naar Jezus Christus. Hij die ons ziet en redt.
Maar hoe hou je die hoop vast in een wereld die wankelt, waar je klein en kwetsbaar bent, en je niet altijd zeker weet of God ingrijpt?
